Dochter van je ouders Apr 14, 2021

Kinderen lijken op hun ouders. 

Gedeeltelijk is dat genetisch bepaald. Zo heeft die van ons kuiltjes in haar wangen, want ik heb die ook. En blauwe ogen, want ik heb die ook. En blonde haren, want ik heb die ook. 

Lijkt ze dan ook nog op mama? Ja, maar die kenmerken zijn wat subtieler. De vorm van haar neus, ogen en lippen en de manier waarop haar huid reageert op zon en zalfjes bijvoorbeeld. 

Andere gelijkenissen komen vanuit het opgroeien. Zo vindt ze het heerlijk om te knutselen en verven, samen met mama. Bouwt ze graag met Duplo en Lego, samen met haar broers. En kan ze heerlijk relaxed een boek lezen, met of zonder papa. 

In andere dingen zijn kinderen verschillend. Van hun ouders, maar ook van broers en zussen. Zo heeft bonuszoon als enige een hekel aan champignons, is zoonlief als enige verslingerd aan spruitjes en lust de kleinste geen ui (en champignons, maar dat is alleen omdat ze haar broer nadoet). 

Maar er zijn ook wat eten betreft weer dingen waarin we allemaal hetzelfde zijn. Zo houden we allemaal van pizza (maar walgt iedereen van de favoriete tonijn-pizza van mijn zoon), eten we graag frietjes van de snackbar (bonuszoon zelfs zo veel dat z'n buik er van klapt) en gaat mama's zelfgemaakte bloemkool- of broccolisoep er ontzettend goed in.

Gelukkig wonen we allemaal samen, en kennen we elkaars voorkeuren. Zo willen dochterlief en ik mama verrassen met een lekker ontbijtje. Ik vraag wat het belangrijkste is dat we nodig hebben. Waar moeten we mee beginnen?

"Chocola."

Juist ja. Ik dacht eerder aan een bakje... maar chocola is ook een goed begin. You know your mother so well.

Vorige week waren we op zolder druk bezig.

Even ter zijde: Wat mis ik de tijd dat je gewoon in de auto kon stappen om afsluitbanden bij de Gamma of twee nieuwe bureaus bij de Ikea te gaan halen. 

Afijn, op zolder druk bezig dus. Met het in elkaar schroeven van die twee bureaus. Zij geeft schroefjes, ik schroef ze vast. Mama komt na een tijdje ook naar boven met koffie en drinken voor de harde werkers. 

"Mag daar wat lekkers bij?"

Wel ja joh, iets lekkers bij de koffie kan nooit kwaad. Wat heb je in gedachten?

"Ik ga wel een geheimzinnige verrassing voor ons halen!"

Dat kán heel erg fout gaan... Maar, we geven haar het voordeel van de twijfel. 

Als ze na 5 minuten nog niet terug is, roep ik eens naar beneden. Ze is bijna klaar, is het antwoord. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. Vertwijfeld, spannend, een 'moeten we even polshoogte gaan nemen'-blik. 

Een paar minuten later komt ze de trap op. Vol verwachting kijken we naar de de deur. En als ze binnen komt, schieten we in de lach.

Daar staat ze. Glunderend als een glimworm. Lachend van oor tot oor. Trots als een pauw.

Met 3 bakjes ijs. 

En niet zomaar ijs. Een bolletje vanille-ijs, een plakje gewone Vianetta en een plakje caramel-Vianetta. Zelf geschept (met de soeplepel, want de ijslepel zat in de vaatwasser) en gesneden (met een scherp mesje!).

Geweldig. Het 'geheimzinnige lekkers' valt bij iedereen in de smaak. Koffie-met-een-ijsje, daar is toch niks mis mee? 

Dus ja, onze dochter kent ons heel goed. En geen idee of het wetenschappelijk onderbouwd kan worden, maar het snoepkont-gen heeft ze duidelijk van ons allebei.