Geheime missie Sep 9, 2020

Dinsdagavond loopt wat anders dan anders.

Bonuszoon moet naar badmintontraining. Normaal gesproken geen probleem, vrouwlief of ik rijden dan wel even op en neer met een goed (of leerzaam) boek en een laptop.

Vanavond even niet, want mama heeft een vergadering op haar werk. Met de auto, dus kan papa niet naar badminton. Gelukkig heeft de moeder van een vriendje nog een plekje in haar auto over. Check.

Om 17:50 zitten we aan tafel, want anders haal ik het niet. 

Ik doe mijn uiterste best om op tijd te komen, maar je begrijpt het al: dat lukt me niet. Om 17:46 draai ik pas de snelweg op. 

Maar niet naar huis.

Want tja, het is vandaag 8 september. Dat betekent dat er 6 jaar geleden twee verliefde tieners volwassenen een handtekening zetten op het gemeentehuis.

En dat betekent dan weer dat ik natuurlijk niet met lege handen thuis kan komen.

Dus na wat omzwervingen, stap ik pas om 18:15 door de voordeur. Met, jawel... 

Lege handen?

Mijn eten mag inmiddels al wel een minuutje de magnetron in. Bonuszoon staat al tanden te poetsen, mijn vrouw haar tas in te pakken. Een kwartier laten blijf ik alleen achter met een ietwat verbouwereerde dochter.

"Kom je me helpen? Ik heb een hele belangrijke taak..."

We moeten nog iets uit de auto halen, voeg ik toe.

De geheimzinnigheid haalt haar uit haar ik-ben-alleen-achtergebleven-gesimmer. Ze trekt haar schoenen aan en grist de autosleutels uit mijn hand. Stapt naar buiten.

"Oh oh... geen auto!"

Nee, mama heeft onze auto mee, maar ik ben met de auto van het werk. En daar ligt het een en ander op de voorstoel.

Als ze de deur open trekt, staat ze breeduit te lachen. 

"Oeh! Zullen we samen wat lekkers pakken?"

Nou, laten we eerst dit maar eens naar binnen dragen. Met onder haar ene arm een zak Bugles en in haar andere hand een gemixte zak Tony Chocolony sprint ze voor me uit, terwijl ik met een grote bos bloemen achter haar aan hobbel. 

Thuis mag ze niks open maken. Dat vindt ze erg vervelend. Want het ziet er allemaal zo lekker uit. 

"Waarom heb je ze dan gekocht?"

Ik leg uit dat mama en ik 6 jaar getrouwd zijn vandaag. En dat ik het leuk vind om haar daarvoor cadeautjes te geven. Maar dat die dan niet al half opgegeten mogen zijn door een zekere kleuter. 

En dan komen de tranen...

"Ik wil met jou trouwen!"

Oh God, daar gaan we.

Nee, regels, mag niet, kan niet, ben al getrouwd.

"Maar ik vind jou ook liehief!"

Nee, regels, mag niet, kan niet, ben al getrouwd.

"Maar vind jij mij dan niet lief?"

Jawel, maar nee, regels... Afijn, je snapt het.

Ik zit inmiddels op de bank met haar op schoot te knuffelen. De tranen beginnen wat minder te worden. Dan zie ik de tafel bezaaid liggen met PlayMobil. Dat gaat hem dus niet worden.

Ik vraag haar om me te helpen de tafel op te ruimen, want anders kan ik er geen kaarsjes opzetten. Waar ik tegenstand verwacht, wordt er opeens driftig meegeholpen. Al helemaal als ik de kast in duik en de doos met theelichtjes te voorschijn haal. 

Ze is een perfecte assistent. We kiezen samen kleurtjes en geurtjes uit. Ik was de theelichtjeshouders uit, zij droogt ze af en stopt er een twee drie kaarsjes in en grijnst breed, trots op haar kunstwerk.

Terwijl ze de laatste hand legt aan de kaarsentorens, ga ik alvast naar boven om haar bed op te maken. Nog geen 5 minuten later kom ik beneden en zucht ik diep.

De assistent is ietwat doorgeslagen... Op tafel liggen inmiddels wel dertig theelichtjes. In de houders, op de houders, onder de houders, in hun aluminium bakje, uit hun aluminium bakje, in het bakje van een ander. Overal liggen kleine stukjes vet van waar de kaarsjes langs de bakjesranden hebben geschaafd.

Dat wordt overnieuw beginnen. Mental note: laat je dochter nooit alleen met een belangrijke taak.

Oh well. Het was gezellig. Vrolijk stuift ze voor me uit naar boven. Ze mag dan niet met me getrouwd zijn, maar ze weet heel goed dat ik haar zometeen een extra pagina voorlees als ze goed naar me luistert.