En toch, er zit altijd een domper op. Een 'reality check'. Een vraag die je niet gehoord wilt hebben, maar altijd zeker weet dat hij er is. Sluimerend op de achtergrond, wachtend op een antwoord.
Verdorie, nu is het hoge woord er uit. Moet ik daar ook nog over na gaan denken."Wat eten we vanavond?"
Gelukkig heb ik een hobby in koken en een dikke map met bij verschillende supermarkten verzamelde recepten. Uiteenlopend van ananas-mango ijs tot zondagse tosti's en van zalige visrollen tot almachtige zoetheden, er zit altijd wel wat bij waar ik zin in heb. Gelukkig zitten vrouwlief en ikzelf dan vaak op een lijn: Ik geef haar de keuze uit drie kaartjes en doorgaans kiest ze degene die ik eigenlijk toch al wilde maken, maar niet zonder een vorm van overleg. Handig.
Bonuszoon is helaas niet zo gemakkelijk overtuigd. Ook bij doordeweekse gerechten, met zorg en liefde bereid door zijn moeder, wordt er met enige regelmaat vriendelijk doch zeer dringend aangegeven dat de keukenprinses haar talenten wellicht beter anders kan aanwenden.
Oke, duidelijke taal. Ook de quiche welke ik afgelopen zondag met veel liefde en plezier wilde gaan bereiden, werd met eenzelfde onthaal ontvangen."Mama, ik bedoel het niet verkeerd, maar wil je dit alsjeblieft alleen klaarmaken als ik bij papa ben?"
Het frappante hier aan? Ik moest de boodschappen nog doen..."He bah, dat is echt vies!"
Alleen maar omdat het plaatje er niet lekker uit zag, werd mijn voorgenomen uur zwoegen in de keuken direct gedegradeerd tot een gedoemde mislukking. En dat terwijl er broccoli, bloemkool, kip en nog wat andere ingrediënten in verwerkt zouden worden - dingen die hij allemaal lekker vindt.
Ik voelde mij gekrenkt. Geraakt door zijn uitingen van ogenschijnlijk gebrek aan vertrouwen in mij als chef - en dat terwijl ik toch de beste hamburgers ooit maak (zeggen ze). Des te erger omdat hij zijn mening al klaar had, terwijl het nog niet eens op zijn bord lag!
Tijdens het boodschappen doen - needless to say, mijn quiche zou gewoon op tafel komen - bedacht ik de aanpak welke ik bij thuiskomst zou volgen. Welke woorden ik zou kunnen gebruiken om hem duidelijk te maken dat hij te hard van stapel was gelopen tijdens het afschieten van mijn culinaire meesterplan (uche uche). Ik legde hem vervolgens de volgende twee scenario's voor.
1. Je koopt voor mij een verjaardagscadeautje van je eigen spaargeld en pakt dit vakkundig in. Terwijl de driewerf-hoera's nog in de lucht hangen, zeg ik al nukkig dat ik het cadeautje niet hoef, want het inpakpapier staat me niet aan.
Hier had hij geen moeite mee. Dan hield hij het cadeautje wel zelf, want als ik het dan toch niet hoefde? Okay, prima. Geen avondeten voor meneer. Helaas nog geen 1-0 voor deze zelfbenoemde pedagogische keukenheld. Op naar de volgende kans.
2. Je hebt je drie weken lang uit de naad gewerkt om een supercool toneelstuk in te studeren en, na twee dagen zenuwachtiger te zijn geweest dan een stevig konijn vlak voor Kerstmis, kom je op op ons speciaal opgetrokken 'Theater in de Achtertuin'. Zodra jij er staat, sta ik op uit mijn luie tuinstoel en loop ik weg met de woorden "wat een lelijk t-shirt heb je aan zeg, daar ga ik echt niet naar kijken."
Bingo. He shoots, he scores. Daar had ik hem mee. Zijn gezicht betrok razendsnel en met een stemmetje wat zo echt leek dat ik bang was dat ik een verrassing had ontmaskerd, antwoordde hij dat hij dat echt niet leuk zou vinden.
Precies."Want dan heb ik keihard mijn best gedaan en wil je het niet eens zien!"
Vrij snel daarna ging het lampje aan. Nog geen uur later zat hij muisstil te smullen van mijn eerste zelf gemaakte quiche, en de dag erna nog een keer. Want die was toch wel erg lekker (zeg ik vol trots).
En dinsdag?
Zucht... Het is een fase, het gaat over."Bah, dat ziet er niet lekker uit mama!"
Toch?
Apr 12, 2017
Marieke
Het mantra van menig ouder 'het is een fase, en fases gaan over...'