Doorgaans ben ik een vrij recht-voor-je-raap-persoon. Ik hou niet zo van sugarcoating, zoals ze dat in het Engels noemen. Doet niet onder voor het Nederlandse verbloemen. Ook al zo'n leuke uitspraak.
Als ik vind dat iemand zich aanstelt, zal ik dat ook laten merken. Dat doe ik op het werk, als een collega zich met een vraag bij me meldt waarvan ik denk "hoezo weet jij dat niet?". Of in 't verkeer, als iemand heel hard op de rem moet trappen omdat ik mijn voorrang neem. "Ik kom van rechts!" schreeuw ik ze dan nog toe, terwijl ik lachend verder fiets.
Maar het meeste doe ik dat nog met de kinderen. Natuurlijk ben ik een hele lieve papa die graag knuffelt op z'n tijd. En ja, als je pijn hebt, mag je bij mij uit komen huilen.
Het is moeilijk om in te schatten of iets pijn doet. Ik bedoel, een legoblokje is maar een klein ding. Geschikt voor kinderen vanaf 3 jaar. Maar als je er als volwassene op gaat staan, voelt dat toch niet echt prettig. Doet het pijn? Ja, best wel. Voor een paar tellen, en dan is het weer voorbij.
Je teen tegen de tafel stoten. Even heel venijnig en een vloek waardig. Idem met je hoofd stoten tegen een openstaand keukenkastje.
Een kleuter die op vier meter afstand tegen een ballon slaat en die toevallig in je gezicht komt? Nee, dat doet écht geen pijn. Ook niet als je er heel hard om moet huilen.
Anyway, sugarcoating. Daar doe ik dus niet echt aan.
Zo had dochterlief vorige week een wat mindere ochtend. Beetje chagrijnig omdat ze wakker moest worden, denk ik. En dan valt alles tegen. Nee, je mag geen chocola als ontbijt, een boterham met ham mag je hebben. Nee, je mag niet zonder sokken in je schoenen naar school. En ja, ik ga toch gewoon je haren even borstelen, ook al heb je daar een pesthekel aan.
En dan gaat mama ook nog eens werken. Er is sprake van dat we meefietsen, maar door al het getreuzel gaat dat niet lukken. Er wordt geknuffeld en gekust en dan gaat mama naar buiten, op weg naar de fiets.
Ik probeer de kleuter nog te sturen. "Als je nou je sokken aan doet, kunnen we nog mee fietsen." Maar nee, de speelgoedpoes over de vloer schuiven is leuker.
Mama loopt inmiddels voorbij het grote raam, op weg naar de garage. We zwaaien naar elkaar.
"Doe nou je sokken aan, dan kunnen we mama misschien nog inhalen." Maar nee, de speelgoedpoes over de vloer schuiven is leuker.
Mama is inmiddels op de fiets gestapt, blaast nog een kusje en fietst weg.
"Zeg, als je nou je sokken niet aan gaat doen, kom je nog te laat op school en wordt de juf boos op je."
Hè hè, er komt beweging in. Met haar sokken in de hand, loopt ze naar het raam. Daar trekt ze ze aan, terwijl ze naar buiten kijkt en zoekt naar haar moeder. Nee, mama is toch echt al weg...
"Maar ik wilde nog naar haar zwaaien..."
Tja, dat is jammer. Nu is ze weg. We hebben wel betere en belangrijkere dingen te doen dan op jou te zitten wachten totdat je eindelijk eens een keer doet wat er van je gevraagd wordt.
Zo, recht voor z'n raap. Doe het er maar mee.
Beduusd zit ze op de grond en kijkt me aan. Dan begint ze te huilen.
"Het is ook allemaal mijn schuld!"
Ze moet het een paar keer voor me herhalen, maar tussen de tranen, huilen en snotteren door is dit wat ik er uit haal. Allemaal mijn schuld? Geen idee wat ze met allemaal bedoelt, maar in de belevingswereld van deze drama-queen valt deze allemaal vast binnen het kader van het zwaaien naar mama.
Nu kan ik dus bij haar op de grond gaan zitten, haar knuffelen en uitleggen dat het echt niet allemaal haar schuld is. Dat mama gewoon heel snel moest gaan en geen tijd had om te zwaaien, zelfs niet naar mij. Een leugentje om bestwil en de waarheid een beetje verbloemen terwijl ik de sokken aandoe. Dat kan ik doen.
Maar dat doe ik niet. In plaats daarvan geef ik haar 100% gelijk. Ja, het is allemaal jouw schuld. Want als je nou gewoon de eerste keer al naar me had geluisterd en die sokken aan je voeten had gedaan, had je de hele weg naar mama's werk nog naar haar kunnen zwaaien. Maar nee, jij moet zo nodig met je poes spelen. Ik heb wel naar mama gezwaaid. Mama heeft naar mij wel een kusje geblazen. Want ik was wel gewoon klaar.
Is het helemaal pedagogisch verantwoord? Nee, vast niet. Gaat ze hier nog harder van huilen? Ja, eventjes wel.
En trekt ze nu zelf haar sokken aan? Ja, dat ook.
Met andere woorden: doel bereikt. Hoera!