Vakantiegevoel Aug 1, 2018

Zes weken zomervakantie. Vorig jaar vroeg ik me nog af hoe ze het ooit hebben kunnen verzinnen. Maar, met een zomer zoals deze, is dat eigenlijk wel duidelijk. Er is geen kind wat graag binnen zit met deze hitte, laat staan zes weken aan een stuk in een schoolgebouw te luisteren naar een zwetende juf of meester die ook niets liever doet dan pootje baden aan de Costa Brava. 

Maar goed. Zomervakantie. Zoals ieder jaar een mix-match van aanwezigen. De enige stabiele factor is onze dochter, die is gewoon lekker zes weken bij ons. Zoonlief twee, bonuszoon drie.

Wekenlang leef je toe naar de vakantie. Nog maar drie weken. Nog maar tien dagen. Morgen is het zo ver!

En als het dan ein-de-lijk zo ver is, blijkt het toch nog ver weg te zijn. 

De eerste week moest ik gewoon werken. Mijn vrouw verkapt ook, want die had zich opgegeven als leidster bij de lokale kindervakantieweek.

Dat is ook weer vreemd eigenlijk hè. Werkt ze als gastouder, heeft ze ergens tussen de twee en zes kids in huis. Heb je vakantie, ga je leiding geven aan 9 kinderen. Lijkt mij dat je dan iets niet goed doet, maar goed. Ieder z'n ding, zeg maar ;)

De tweede week hebben we allemaal écht vrij. In de auto naar het zonnige zuiden. Zeven dagen lang in een ruim opgezette vakantiewoning naast een groot meer met zandstrand. Heerlijk. Wat een verademing na de zo mislukte vakantie vorig jaar, waar we na twee dagen gillend terug naar huis zijn gekeerd.

De jongens vermaken zich al direct prima. Zwembroek aan en naar het strand. Vanuit ons balkon slaan we ze gade. Hoe gelukkig zien ze er uit met hun emmertje en schepjes. Wij pakken een drankje. Even niets, even genieten. Het vakantiegevoel zoeken.

Want dat missen we nog. Vrouwlief omschreef het mooi in haar bullet journal. Ze weidde er zelfs een pagina aan.

The quest for holiday spirit.

Anderhalve week in de zomervakantie en we hadden hem nog niet gevonden. Nu is dat voor mij ook niet zo vreemd natuurlijk, ik heb immers pas een paar dagen vrij. Maar een weekend volgepakt met inpakken, coachen en aansturen, opruimen en poetsen en ook nog proberen wat laatste dingen op orde te brengen. Je blijft bezig.

Voor het eerst in zes jaar tijd neem ik zelf ook echt vakantie. Ik laat mijn werk-laptop thuis en zet zelfs het automatisch e-mail ophalen van mijn telefoon uit. Wat een heerlijk gevoel is dat.

Zo wordt het woensdag. Lunchtijd. Dochterlief in bed. Bonuszoon met een boek binnen op de bank. Zoonlief met zijn trouwe emmertje, twee schepjes en een stel nieuwe vriendjes aan het strand.

En wij? Wij hebben ons vakantiegevoel gevonden. Daar, buiten op het balkon, onder de parasol met onze e-readers. Zij met James Patterson, ik met de Hitchhikers Guide to the Galaxy. Een frisse ijskoffie op tafel, een zak snoepjes tussen ons in.

Wat kan het leven toch heerlijk zijn.