All you need is... Dec 25, 2019

Daar zit je dan. Al weer een jaar voorbij sinds de vorige. Al weer tijd voor een nieuwe doos tissues om al die schrijnende verhalen mee weg te pinken.

Veel van de deelnemers hebben een probleem met im- of emigratie. Een liefde in het buitenland leren kennen die Nederland niet in mag zonder visum. Of een kind dat juist geëmigreerd is na een traumatische gebeurtenis, zoals het verliezen van een ouder.

Een van de brievenschrijvers was begonnen met de volgende zin.

"Het gemis wordt nooit minder."

Dat deed me direct aan mijn vader denken. Inmiddels vijf jaar geleden is het dat hij er vlak voor de Kerst tussenuit piepte. Dat we op derde kerstdag niet loom konden uitbuiken op de bank met een foute kerstfilm, maar bij de Dela handjes stonden te schudden en koffie dronken.

Mis ik hem minder?

Ik denk er minder aan. Ik bedoel, vorige week kwam mijn moeder op de 19de uit het niets even een kerstkaart brengen. Persoonlijk bij mij op kantoor. Gezellig mam, dank je. 

Pas de dag erna vroeg mijn vrouw me hoe is het gisteren had overleefd. Ze wilde me er niet aan doen denken, want ik leek al zo gestresst. Het duurde even voordat ik de link legde.

Verdraaid. Dat was dus 19 december 2014. En nu is het 19 december 2019. Een lustrum ofzo, toch? 

in my defence, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Die ochtend is een directe collega met een ambulance naar het ziekenhuis gesjeesd, in de middag kreeg ik te horen dat het bedrijf waarvoor ik werk per direct een andere eigenaar heeft en er 7 mensen uit gaan. In de avond heb ik, in het pikkedonker en de regen, een voor mij onbekende auto naar een voor mij onbekende buurt gereden om hem thuis te parkeren bij die eerdergenoemde collega, waarna ik met de trein terug naar huis ben gegaan. Ook dat liep niet vlekkeloos, want daar werd ik door 6 stevige politieagenten uitgedirigeerd, omdat er een zware crimineel naast me zat.

Dus tja. Mijn gedachten waren ergens anders.

Maakt dat het gemis minder?

Nee, natuurlijk niet. Ik denk nog steeds aan hem als ik bij mijn moeder binnen loop. Verwacht hem nog steeds boven te horen rond scharrelen. Zijn kuchje zou ik nog steeds uit duizenden herkennen.

Ik wil hem nog steeds om hulp vragen als ik ga klussen. Gelukkig vervult mijn schoonvader die rol met verve. Ik wil hem nog steeds om zijn mening vragen als ik vast loop bij een project. 

En het meeste wil ik hem nog steeds trots maken. Trots op mij, zijn verloren zoon, die tegen beter weten in alle opleidingen afkapte en naar het buitenland vertrok. Die ondanks zijn onstuimige gedrag, toch wel op zijn pootjes terecht is gekomen.

Mijn eigen kinderen kennen hem eigenlijk alleen nog van naam. Zoonlief heeft nog flarden van herinneringen, bonuszoon heeft daar te weinig tijd voor gehad. Dochter heeft hem nooit mogen kennen en weet niet beter dat er bij die oma geen opa hoort. 

Het leven gaat gewoon door. De wereld draait verder.

Maar het gemis?

Dat wordt inderdaad nooit minder.