Ik slaap al sinds vrijdag op de bank.
Dan denk je natuurlijk meteen aan iets persoonlijks. Ik snurk te veel. Knarsetand. We hebben knallende ruzie? Nee hoor, niks van dat alles.
Praktisch dan. Het bed is kapot. De kozijnen in de slaapkamer worden gerenoveerd. Er zitten bedwantsen in het matras? Nee, ook dat niet.
Wel jammer trouwens. Nieuwe kozijnen? Laat maar komen!
Nee. Helaas is het niet een van de bovenstaande oorzaken. Wat is het dan wel?
Wij zitten in quarantaine.
Erger nog: vrouwlief zit in ISOLATIE.
Dan weet je natuurlijk meteen hoe laat het is. Jawel, ook in Huize Hierzo heeft Corona zijn intrede gedaan. Gratis gekregen via een collega op mijn vrouw haar werk. Als afscheidscadeautje, want waar ze op woensdag haar laatste werkdag had, appte ze op donderdag "ik ben positief getest".
Juist ja. En bedankt. Geef die doos Merci maar terug, kan ik nu zelf wel gebruiken.
Anyway. Dan ga je een test doen. Dan blijkt die ook positief te zijn. En dan ga je dus in isolatie. En dat is toch iets moois!
Iemand omschreef het als "zie het iedere moeders grootste wens". Even een weekje helemaal voor jezelf. Zonder kinderen om voor te zorgen, zonder man om rond te bazuinen. Duik lekker in bed of bad en geniet van de rust.
Nou, dan ken je mijn vrouw nog niet. Als die ergens van houdt is het voor kinderen zorgen en haar man r... Ah weet je, laat ook maar.
Ik haal de kinderen op van school. Leg uit dat mama op de slaapkamer moet blijven. En dat wij niet bij haar in de buurt mogen komen. Want ze is ziek, en wij worden het unaniem eens dat wij niet ziek willen worden. Maar omdat we toch bij mama in de buurt zijn geweest, moeten wij verplicht binnen blijven.
De. Hele. Week.
Iedereen wordt gelukkig blij van tosti's als lunch. Wij eten beneden, zij eet boven. Wij kijken beneden televisie, zij boven naar haar laptop. Wij beneden, zij boven.
We videobellen terwijl onze dochter aan tafel zit te verven - typisch iets wat ze altijd met mama doet. We appen over boodschappen en andere praktische zaken - Ja, zeg de APK-keuring maar weer af.
En dan is het etenstijd. Maar om toch niet weer in hetzelfde riedeltje van de lunch te belanden, bedenk ik een plan.
Dochterlief ziet me lopen met tafels en stoelen. Ze wil wel helpen, want zij is ook sterk. Maar waar gaan we eigenlijk heen?
"We gaan boven picknicken."
Daar heeft ze wel oren naar. Met dubbele inspanning tillen we een tafel(tje) en twee stoelen naar boven. Tig keer lopen we de trap op en neer. Met bestek, glazen, borden en uiteindelijk, eten.
En zo eten we toch nog samen. Gezellig, als een familie. Mama in de slaapkamer en wij op de gang.
Nee, quarantaine is stom. Isolatie nog stommer. Maar we maken er maar het beste van dat we kunnen.
Dag 1? Check.
Nog 6 te gaan...