Driftbui Mar 9, 2022

Het is een fase. 

Ja ammehoela, zo kan ik alles wel afschepen op een fase. Ik ben er onderhand ook wel klaar mee. 

Op zaterdag maken we een ritje met de auto. Ze (die van 5) neemt wat boekjes mee, dan heeft ze ook wat te doen. Prima, als je ze maar weer mee naar binnen neemt. 

"Doe ik papa!"

Als we zaterdag thuis komen, doet ze dat dus niet. Want morgen gaan we toch ook met de auto weg. Ook al prima, dan neem je ze morgen mee. 

Maar als we zondag thuis komen, gaat het fout. Want die boekjes gaan dus niet mee de auto uit. Ik herinner haar aan onze afspraak, vraag het lief, zeg het dringend, commandeer... Niks helpt.

Natuurlijk doet ze niet altijd wat ik van haar vraag. Moet ik soms haar schoolspullen in de vaatwasser zetten en de sokken in de wasmand gooien. Maar de balans is nog steeds wel redelijk positief, zeg maar. Ze doet meer wél dan níet. 

Vandaag ben inmiddels zo ver dat ik voet bij stuk hou. Heel simpel.

"Je komt niet binnen tenzij dat je die boekjes nu uit de auto gaat halen."

Ik wacht, ik wacht, ik wacht... er gebeurt niets. Dus doe ik de deur dicht.

De eerste 10 minuten gebeurt er niks. Ik zit binnen aan tafel, zij zit buiten tegen de deur aan. 

Het begint te miezeren en komt er beweging in. Ze staat op, kijkt door het raam naar binnen en roept wat. Heerlijk, die dubbele beglazing. Je hoort er niks van. 

Dan gaat ze voor de deur staan. Onder het afdakje staat ze in ieder geval droog. Ze klopt op de deur, belt aan en roept om mij.

We communiceren door de brievenbus. Zij wil naar binnen, ik wil dat ze de boekjes uit de auto haalt. Simpele ruil, zou je denken. Maar zij weigert, dus weiger ik ook. 

De twintig minuten die er op volgen, zijn de langste minuten van de afgelopen 5 jaar. Want buiten is inmiddels iets geknapt. Ze schreeuwt, gilt en slaat tegen de deur. Op een gegeven moment probeert ze hem zelfs neer te beuken, compleet met aanloop en alles. Echt, het lijkt wel een tekenfilm.

"IK WIL DIE STOMME BABYBOEKJES NIET HALEN!" 

Of ze doorheeft wat ze allemaal uitkraamt, betwijfel ik. Het is maar goed dat ik weet dat ze er niks van meent, want anders zou ik bijna geloven dat ik de slechtste papa aller tijden ben en ze hier nooit meer wil wonen.

Uiteindelijk ben ik hier ook wel klaar mee. Voet bij stuk houden is 1 ding. Maar je kind een half uur lang buiten in de kou en regen laten staan om vervolgens de politie op de stoep krijgen omdat de buren hebben geklaagd over geluidsoverlast en kindermishandeling, dat is iets heel anders.

Ik maak de deur open en stel haar voor een keuze. Of ze haalt die boekjes uit de auto en komt naar binnen en dan mag ze gewoon gewoon doen, of ze komt naar binnen zonder boekjes en marcheer ik haar linea recta naar haar slaapkamer. 

"IK HAAT MIJN SLAAPKAMER. DAAR STAAT ALLEMAAL BABYSPEELGOED."

Oké oké, geen probleem. Dan pak ik een vuilniszak en haal ik al het speelgoed weg. Want je hoeft van mij niet met babyspeelgoed op een kamer te zitten.

"NEE DAT BEDOEL IK NIET! ALLEEN DE DUPLO IS VOOR BABIES!"

Oké oké, geen probleem. Waarom zeg je dat dan niet meteen? Wacht even, ga ik de Duplo wel weghalen. 

Drie minuten later zit ze op haar kamer. Zonder Duplo. Nog steeds huilend en mopperend, maar in ieder geval warm en droog. 

Het duurt niet lang voordat het stiller wordt. Voorzichtig hoor ik van bovenaan de trap een zachte "papa?".

Even zo voorzichtig klim ik de trap op. Ik wil de rust niet verstoren. We knuffelen. Ze zegt sorry. Zegt dat ze niet meer boos is. En dat ze toch wel de boekjes gaat halen.

Maar ik moet wel mee, want inmiddels is de zon onder.

En ze mag dan echt niet meer bij deze familie willen wonen. En ik mag dan de slechtste papa zijn. Maar als ze bang is in het donker, is papa toch echt wel haar veilige plek.