Verjaardag Feb 16, 2022

Begin deze maand was het zo ver. Vrouwlief haar verjaardag 🎉🎊

En niet zomaar een verjaardag. Een kroonjaar! Zo eentje waarvoor je een groter-dan-normaal feest geeft. Maanden van tevoren al gaat plannen en organiseren. Voor de verandering wel eens de hele familie uitnodigt, of in ieder geval alle vriend(inn)en.

We hebben het er in het afgelopen jaar wel vaker over gehad. Wat wil je, met wie, waar, dat soort dingen. Maar goed, Corona. Lockdown. Dan weer open, dan weer dicht. 

Eind van het liedje: geen feest. 

Jammer, maar helaas. 

Toch moet er iets georganiseerd worden, want zo'n dag zonder aandacht voorbij laten gaan dat kan natuurlijk niet.

Ouders en schoonzus komen 's ochtends en 's middags. De jongens, die bij de andere ouder zijn, regel ik in de namiddag. Ik vind namelijk dat er toch iets van een feestmaal moet komen, want het is ten slotte feest.

"Mag ik dan niet eens zelf kiezen wat we eten op m'n eigen verjaardag?"

Klopt, dat is de regel. Maar nee, dit jaar niet. Kies jij maar wat we zondag eten. Zaterdag regel ik.

Mama sturen we naar boven. Die mag met haar cadeautjes gaan spelen aan haar knutselbureau. 

De kinderen blijven bij mij. We got this.

Met ons vieren maken we namelijk een tafel vol eten. Een soort lopend tapas-buffet. 

Bonuszoon stort zich op het croissantdeeg. Hij maakt er pizzaatjes van. Enigszins onervaren in de keuken, merk ik. Mental note: hem vaker laten meehelpen met koken.

Maar wat hij mist aan ervaring, maakt hij goed in enthousiasme. Binnen de kortste keren liggen er 12 pizza-donuts en een slice in de oven te bakken.

Zoonlief kookt bij z'n moeder vaak, zeggen ze. Vorig weekend heeft hij zelfs helemaal zelf een drie-gangen-menu gekookt, met cocktails als voorgerecht, gevolgd door stoofvlees met groenten en taart als toetje. 

Ik neem alles wat hij zegt met een korreltje zout, want overdrijven is zijn area of expertise. Voor deze hapjes-maaltijd kiest hij veilig. Kipnuggets. Want die kan hij heel goed maken. Ik hoef hem in ieder geval maar weinig aan te sturen. Afgezien van een "mag ik wat meer broodkruimels, mijn handen zijn vies" doet hij de rest zelf.

De kleinste had ik eigenlijk ingepland als bliksemafleider. Ze had als schone taak om mama bezig en boven te houden. Maar toen ik vertelde dat wij gingen koken, was ze het daar toch niet mee eens. Ze moest en zou helpen. 

Probleem: daar heb ik eigenlijk geen rekening mee gehouden...

Improviseren dan maar. Wraps, kruidenboter, kipfilet, komkommer. Een kind kan de was het eten doen, toch?

Precies. Want ook zij kan zonder hulp aardig uit de voeten komen. Met een aardappelschilmes maakt ze korte metten met grote komkommers ("Een beetje kleiner mogen de stukjes wel"). Wrap op een bord, kruidenboter smeren ("ah joh, niet te zuinig!"), plakjes vlees erop ("doe er nog twee bij, is lekker"), komkommer erbij, oprollen, snijden.

En dan komt het belangrijkste. 

Voorproeven! 😋

Als mama beneden komt, staat de hele tafel vol lekkers. Zo vol, dat we er zelf niet meer bij kunnen. 

"We moeten op de bank eten mama! En als jij wil dat we de TV aanzetten dan mag jij dat doen en jij mag ook kiezen wat we kijken."

We zingen, knuffelen, geven nog een cadeau. Dan schraapt zoonlief de keel voor een belangrijke aankondiging. 

"Het buffet is nu geopend!"

Mama eerst, dan de rest. We laden onze borden vol, ploffen op de bank en kijken Eigen Huis & Tuin.

En zo wordt een feestloze corona-kroon-verjaardag toch nog een feestje. Want ook al mocht ze niet kiezen, lekker én gezellig was het allemaal wel.