Eervolle titel Sep 18, 2019

Mijn vrouw heeft mij een nieuwe titel gegeven. Eentje die ik met verve draag. En eentje die ik, al zeg ik het zelf, eer aan doe.

Ik heb altijd gewerkt. Zoonlief werd op donderdagochtend geboren en ik stond vrijdagavond al weer in ons (inmiddels verdwenen) familierestaurant bestellingen op te nemen. Vanaf het moment dat jongeheer naar de peuterspeelzaal ging, had ik een kantoorbaan. Gewoon, negen tot vijf. 's Morgens samen ontbijten en naar school brengen, 's avonds koken en samen eten.

Dat is na de scheiding en bij de nieuwe relatie iets anders geworden. Ja, ik haalde zoonlief dan op woensdag en één keer in de twee weken op vrijdag uit school, maar voor de rest werkte ik gewoon mijn uren en zorgde iemand anders voor de (inmiddels drie) kinderen en de diverse maaltijden. 

Prima geregeld. Totdat vrouwlief een nieuwe baan kreeg...

Want nu is het allemaal anders. Nu gaan er twee van de drie kinderen naar de VSO en BSO. Om acht uur in de ochtend staan er al twee op het schoolplein en sprinten de volwassenen door naar het station. Om half zes zit ik in de trein terug. Nee, niet meteen naar huis. Eerst het grut ophalen van datzelfde schoolplein. Dan koken, eten, douchen en naar bed. Dochterlief ligt al in bed voordat de poort zich achter mama sluit.

Wel vreemd: 's ochtens wil de kleinste nooit blijven. 's Middags wil ze nooit mee naar huis. Zucht.

Op woensdag word ik zelfs alleen wakker. Mijn vrouw zit in de trein eer dat ik onder de douche vandaan kom. Een rare gewaarwording. Ik zorg dat de kinderen aangekleed worden, ontbijten, op tijd op school zijn. Werk vervolgens vanuit huis, haal de ene en de andere op. Zorg voor lunch, avondeten en voetbaltraining. 

Op donderdag ga ik eerder weg van kantoor. De ene week haal ik zoonlief op, de andere ben ik thuis voor bonuszoon. Tevergeefs overigens, hij gaat liever bij een vriendje spelen. Prima hoor, ik tik nog wel wat werk weg. Zorg voor eten, zodat vrouwlief zo aan kan schuiven na een harde dag werken. 

Dit leven ken ik niet meer. Ik ben de afgelopen vijf jaar altijd degene geweest die al de deur uit was voordat er ook maar iemand anders een been uit bed had gezet. Die aan heeft kunnen schuiven na een harde dag werken. Wat een luxe.

Afijn, nu dus niet meer. Ik ben meer thuis dan mijn vrouw. En dus verschuiven de taken. Het ontbijten, de schoolruns, het eten.

En weet je wat?

Ik vind het heerlijk. Echt waar.

Zelfs het opjagen van bonuszoon en de oeverloze discussies met dochterlief over wat ze vandaag aan gaat doen. Oké, minder leuk dan de extra knuffels en kusjes bij het wegbrengen en ophalen of het luisteren naar gegrinnik vanuit de huiskamer als ze nog even TV mogen kijken voor het eten, maar toch.

Het hele parttime-huisman principe, daar kan ik wel wat mee. Naast mijn fulltime baan dus. Want onder de streep werk ik toch ook nog gewoon mijn veertig uur in de week. Op kantoor, vanuit huis, in de wachtkamer van de huisarts... Dat maakt niet uit.

Dus ja, die nieuwe titel. Ik ben er trots op. Heb er nog net geen visitekaartjes voor laten drukken, maar dat zou best nog eens kunnen.

Mister Mom. 

At your service.