Ik heb een diepgewortelde antipathie tegen groepsapps. Afgezien van de drie familie-groepen waar ik aan deelneem, zijn ze een noodzakelijk kwaad waarvoor ik de dempen voor een jaar functie gretig gebruik.
Dat ligt niet aan het uitgangspunt van zo'n groep, maar aan de etiketten die doorgaans niet gevolgd worden. Als je bijvoorbeeld een groep aanmaakt met collega's voor het werk, dan heb ik geen interesse in foto's van je avondeten -hoe speciaal het er dan ook uit ziet- of van de vers geschilderde slaapkamermuur van je nieuwe huis.
Dat gezegd hebbende, ze kunnen ook best wel handig zijn. Zo kwam zoonlief me vorige week vanuit school tegemoet gerend.
"Papa! Smurfin en Smurfette hebben na school afgesproken om te gaan vechten!"
Bij mij gaan dan alarmbellen rinkelen. Dat er twee klasgenootjes met elkaar op de vuist gaan, kan gebeuren. Dat dat na school gebeurd, is ook nog wel te begrijpen. Maar dat een semi-buitenstaander (zoonlief begeeft zich niet in dezelfde kringen als die twee meiden) daar zo ondersteboven van is...
Ik besluit wat door te vragen. Hoe komt het dan, waarom weet jij het, waarover gaan ze vechten? Hij weet wel iets, maar niet alles. Een voorbijwandelend klasgenootje schiet te hulp en verklaart dat een van de twee tegen de ander had gezegd dat ze maar met iemand anders moest gaan spelen, waarna de ander haar uit uitgedaagd... Nou ja, je snapt het.
Via een andere deur komt een derde smurf naar buiten.
"Hey potige, ga jij ook kijken vanmiddag?"
"Ja echt wel, ik heb al kaartjes gehaald!"
Dat is voor mij de druppel. Het gaat nu niet meer om twee vechtersbazinnen want, om eerlijk te zijn, boeit het me niet wie er op vrijdag met een blauw oog in de klas verschijnt. Maar als de rest er een evenement van maakt waar Mojo nog een puntje aan kan zuigen, dan gaat het te ver.
Ik klim dus in de groepsapp. De app die begon als Groep 3A en inmiddels na de derde keer hernoemd te zijn op Groep 6B staat. Waar ik, in die vier jaar, minder berichtjes heb geplaatst dan mijn moeder die nog wel eens wil meehelpen met een activiteit en daarom in de groep zit.
"Goedemiddag! Ik hoor van een aantal kinderen uit de klas dat Smurfin en Smurfette vanmiddag om half 4 op het schoolplein hebben afgesproken om te gaan vechten en dat klasgenootjes willen gaan kijken. De reden is me nog niet helemaal duidelijk, maar ik denk: laat me het eens in de groep gooien..."
Direct volgt er een antwoord. Daar was nog een smurf thuisgekomen met hetzelfde verhaal. Bedankt voor het melden.
Maar dan komt het. De moeder van één van de twee kempkippetjes valt me aan. Waar ik het lef vandaan haal om dat in de app te zetten. En dat ik haar persoonlijk kan appen als er iets met haar dochter is.
Oké, enigszins begrijpelijk. Misschien had ik de twee namen niet moeten noemen. Maar ik geef echt geen ene snars om jouw dochter, ik geef wat om 24 omstanders die in toom gehouden moeten worden en waarbij heel duidelijk gemaakt moet worden dat vechtende meiden (op deze leeftijd) geen vermaak is om 's middags om half vier voor naar de speeltuin te gaan.
Dat gaat zo over de app nog wat verder. Uiteindelijk belt ze me, terwijl ik al in de trein naar huis zit. Ze voelt zich vernederd, te kakken gezet. En haar dochter ook. Want nu vinden moeders van vriendinnetjes vast dat ze niet meer met haar mogen afspreken, omdat ze schijnbaar veel vecht. En de meester wil nog met mij in gesprek, want die vond het ook schandalig.
Nou, sorry hoor. Iedereen wist schijnbaar waar het over ging. Dus als er al moeders zijn die dat denken, dan heeft dat echt niet van mijn appje afgehangen.
Maar goed, ik hoor haar aan. Bied nog maar een keer mijn excuses aan dat ik ze bij naam heb genoemd. Nog maar een keer uitgelegd waarom ik het berichtje stuurde. Bla bla...
"Hallo? Hoi? Ben je daar nog? Ik zit in de trein en..."
Tuuuuuuuuuuuuuuut.
Oké, mooi. Opgeruimd staat netjes.
Later hoor ik van iemand anders dat ze haar ook nog gebeld heeft om te klagen. En dat ik bij de leraar op het matje geroepen ga worden.
Bring it on.
On was gisteren. Een kennismakingsgesprek met de nieuwe leerkracht. Handje schudden, wie ben ik, wie zijn wij, je kent het wel. Oh ja, en dat appje...
"Hou de groepsapp voor simpele dingen over gymkleren of activiteiten, niet voor zoiets. Hou je daar buiten."
Wacht, wat? Ben jij nou de professional hier?
Nogmaals leg ik mijn verhaal uit. Hier blijkt dat de mama duidelijk iets verzwegen heeft, want de meester had dat gedeelte niet meegekregen.
Hij lijkt beter te snappen waarom ik aan de bel getrokken heb, maar vraagt me vriendelijk (doch zeer dringend) om de volgende keer -laten we hopen dat het niet meer nodig is- toch bij hem te komen. Hij kan dan een berichtje sturen uit zijn naam, zodat ik er buiten kan blijven.
En zo komen we tot een compromis. Niks op het matje komen. Niks verkeerd gedaan. Gewoon een bezorgde ouder die alle andere ouders met één berichtje op de hoogte wil stellen van een uit de hand gelopen akkefietje.
We schudden elkaar nog een keer de hand. Een ferme handdruk. Van leraar tot vader en vice versa. We snappen elkaar.
En ik?
Ik heb mijn laatste berichtje in die groep wel weer geappt.