"Wat zegt ze nou? Ik versta er helemaal niks van."
Voor mij is het zo klaar als een klontje wat er uitgekraamd wordt, maar mijn moeder begrijpt het vaak niet. Dat was met zoonlief niet anders toen hij zo klein was als mijn dochter nu is. Hij had nog een extra excuus: de eerste twee jaar van zijn leven praatte hij alleen maar Engels.
Mijn moeder is overigens niet de enige met een hunkering naar een verklarende woordenlijst. Alleen mijn vrouw en ik kunnen eigenlijk alles wel volgen, maar zelfs wij moeten af en toe even vragend elkaar aankijken.
Taal is een grappig iets. Je kunt er zo veel mee. Vooral als je vaak met elkaar communiceert, ontwikkel je een soort tolerantie. Taalherkenning met automatische foutcorrectie. Je speelt in op elkaars taalgebruik.
Inmiddels is er een soort woordenboek ontstaan.
Zo heeft ze het over een klapliedje. Nee, niet het leeftijdsgebonden welbekende klap eens in de handjes. Wel klap-klap-stamp. Klap-klap-stamp. Wie wil wie wil wak joe. Iconisch nummer, direct herkenbaar.
"You got mud on your face, you big disgrace"
Juist ja. Klopt als een bus.
Er is ook een La la la liedje. Dat is een strikvraag, want het kunnen er twee zijn. 't Dondert en 't bliksemt (goeie ouwe Guus) of Hier en Nu (Nick en Simon). Linksom of rechtsom: allebei een hoog la-la-la gehalte.
In een melige bui verzon ik de piratenlach. Tanden op elkaar, lippen omhoog krullen en arrrrrr grommen. En vervolgens je voortanden poetsen, want daarvoor doe je het. Even doorgrommen nog, ik zie nog wat spinazie tussen die kiezen zitten.
Ook in de tech-hoek komt ze regelmatig. Een tiktelefoon is een telefoon. Zoeentje met een touchscreen, oftewel zo'n beetje iedere mobiele telefoon tegenwoordig. Ook mijn draadloze koptelefoon is een tijd lang een tiktelefoon geweest, maar dat werd wel verwarrend. Daarom is dat nou toch maar een koptelefoon geworden.
Ze heeft ook een Chromebook. Heeft niks te doen met mijn Chromebook overigens, wel een mooi roze bulletjournal die mama speciaal voor haar gekocht heeft.
Waarom noemt ze het Chromebook? Geen idee. Ze vindt het stoer klinken, denk ik.
En zo is er wel meer. Dat je even moet vragen "wat zeg je nou?", omdat je het eigenlijk wel verstaan hebt maar je jezelf afvraagt of je het toch echt wel goed hebt gehoord. En dan proberen niet te lachen.
Of het gewoon lekker wel doen. Want die onzinpraat is toch echt wel leuk.