"Acht uur aan één stuk slapen? Oh, dat doe ik iedere nacht!"
Zei geen enkele ouder, ooit.
Het valt gelukkig reuze mee. Ja, onze wekker loopt vaak om half zeven (of nog eerder) af. Ja, we maken het vaak ook net even iets te laat met naar bed gaan. Maar met zo'n cliffhanger kunnen we nu echt niet onder nog een aflevering Netflix uit. En ja, onze kids slapen over het algemeen goed door.
Ongeacht het algemeen, is het frustrerend als je midden in de nacht wordt wakkergekrijsd en er 03:45 in dreigende rode cijfers op de wekker staat. Gegil door merg en been, afgewisseld met een smerig hoestje. Dus, gewapend met een beker water en de hoestdrank het lawaai tegemoet.
Daar zit ze dan. Slaperig, verward, wispelturige blonde loken uit haar gezicht wegvegend. Zinloos, die vallen prompt weer voor haar ogen.
Even kalmeren en een slokje drinken. Goed. Waarom huilde je?
"Ik wilde niet dat jij weggaat naar je werk."
Het afleveren van dochterlief bij de opvang ging vanmorgen inderdaad niet zo heel soepel. Dat doet het al een paar dagen niet trouwens. Altijd nog een extra kus, of die extra knuffel en dan haar armen in een houdgreep om mijn nek.
Maar ja, werken moet ik toch. Met nog een slokje water en hoestdrank stop ik haar weer in.
"Kom je nog even bij me liggen?"
Nee, dat was niet de bedoeling. Het pruillipje en de dreigende tirade doen me snel van gedachten veranderen. Heel eventjes dan.
Heel eventjes wordt een half uur. Verkrampt schrik ik op uit mijn gedommel. Wat ligt dat bed vervelend voor een volwassene. Voorzichtig sluip ik de kamer uit, naar mijn comfortabele bed.
Twintig minuten later...
"Papa. Paaapaaa. Papapapapapa?"
-zucht-
Nog maar een keer met wat drinken er naar toe. Nog een kusje, nog een knuffel. Weer die armen om mijn nek.
Deze keer hou ik voet bij stuk. Ik kom niet in jouw bed liggen. Mijn schouders en benen zijn nog niet bijgekomen van de vorige keer.
"Maar mijn bed ligt perfect voor jou!"
Ik kan niet anders dan grinniken. Daarna stop ik haar nog een keer goed in, duw haar favoriete poes in d'r armen en maak aanstalten om te gaan. Zelfs het pruillipje en de dreigende tirade houden me niet tegen deze keer.
Ze brandt los zodra ik de deur dicht doe. Vrouwlief is -natuurlijk- al lang wakker en vraagt zich af wat er aan de hand is. Join the club, ik weet het ook niet.
Het duurt maar even, dan kalmeert ze. Luistert naar een muziekje, kijkt naar de lichtjes van haar... Tja, hoe noem je zo'n ding eigenlijk? Een Pooh-beer met licht en geluid om aan te zetten als een kind gaat slapen. Nou ja, zo'n ding.
Wij dommelen weer in. Nog twee uur voordat de wekker weer af gaat. Twee uur ononderbroken sla...
"Mama. Maaamaaa. Mamamamama?"
-zucht-
Tegen beter weten in, gaat mama toch ook maar even kijken. Wat is er nou aan de hand?
"Papa wilde niet bij me komen liggen."