Gemenerik Nov 7, 2018

Mijn lieftallige vrouw vindt mij gemeen. Sterker nog, ze noemde me zelfs evil.

Ik ben het daar niet helemaal mee oneens. Ik bedoel, ze had een goede reden. Maar, al zeg ik het zelf, ik ook.

Vorige week dinsdag was het echt prutweer. Regen alom. Ik werkte vanuit huis en kon dit hele verhaal dus vanuit mijn niet-zo-luie stoel meemaken.

Bonuszoon is met de fiets naar school gegaan die ochtend. Dat betekent dat hij 's middags af gaat spreken. Tenminste, daar gaan we van uit.

"Laat je de papa of mama een berichtje sturen als je daar aankomt en vertrekt?"

Met die woorden neemt zijn mama afscheid op het schoolplein. Duidelijke instructies, niks mis mee.

Fast-forward naar drie uur in de middag. Hij is uit. Zal zo wel thuis komen, maar doet dat niet. "Dan zal hij toch wel zijn afspreken," antwoordt mijn vrouw me als ik vraag of hij niet al thuis had moeten zijn. Een berichtje in de vriendinnen-slash-gezellige-moeders-app wijst uit dat een andere mama hem mee heeft zien gaan met een klasgenootje. Een klasgenootje waarvan de papa thuis is en die niet in die vriendinnen-app staat. No balls allowed, of zoiets.

Via Facebook wordt er contact gezocht. En waarempel, bonuszoon zit inderdaad daar. De betreffende vader had hem zelfs nog gevraagd of hij zijn mama even een berichtje moest sturen.

"Nee hoor, dat hoeft niet. Alleen als ik weg ga."

Zucht. De instructies waren dus niet duidelijk genoeg. Misschien volgende keer toch maar een berichtje op zijn voorhoofd schrijven voor de gastouder. 

Afijn. Een uur later komt hij doorweekt thuis. 

"Zet je meteen de fiets even in de schuur?"

Daar ziet de jongeman niet veel heil in. Hij is vochtig. Moe. Nat. Koud. Doorweekt. Hij komt naar binnen. 

"Jouw fiets staat toch ook nog buiten?"

Goed gezien. Honderd punten en wat fijn dat je nieuwe bril het goed doet. Maar ik zet mijn fiets nog in de schuur als het straks droog is. Jij bent toch al nat.

Het kan hem niet deren, zijn jas hangt al over de verwarming.

Een paar uur later beklim ik de twintig treden van onze trap naar boven. Daar vind ik de hele bubs gezellig in bed. Fris gedoucht, warme pyjama's aan, klaar om te gaan slapen.

"Ga jij je fiets nog even in de schuur zetten?"

Er komen veel antwoorden, behalve een ja. Hij heeft zijn pyjama al aan. Hij heeft geen sokken meer aan. Hij is zo warm nu. Hij is droog. Ze zijn allemaal gericht aan dovemansoren.

Onvermurwbaar kijk ik hoe hij zijn sokken aan trekt. Hoe hij naar beneden sjokt. Zijn schoenen pakt en aantrekt. Zijn jas dicht ritst en naar de keukendeur mokt.

Breed grijnzend luister ik vervolgens naar zijn schaterlachende terugkeer. Zijn jas gaat uit, zijn schoenen worden naast het daarvoor bestemde kastje gegooid, zijn sokken vliegen de wasmand in.

"Er hing een briefje op de deur!"

Nee, echt? Goh. En wat stond er op?

"Teehee!
Gotcha!

signed: Mr Mischief"

Voor de mensen die dat niet kennen: Mr. Mischief is een karakter uit de superleuke Mr Man en Little Miss serie van Roger Hargreaves die, de naam zegt het al, altijd een streek uit wil halen met z'n vrienden. En laat bonuszoon nu nét de avond te voren het boekje van Mr Mischief gelezen hebben...

Nog proestend geeft hij me een knuffel. Mijn boodschap was duidelijk. Hij had zijn fiets gewoon binnen moeten zetten toen hij nog nat was en niet moeten wachten tot het laatste moment. Of eigenlijk, het te late moment. 

En die fiets? Die staat al lang en breed in de schuur. En mijn jas hangt op de kapstok te drogen. Want regenen, dat doet het nog steeds.

Had ik maar niet moeten wachten tot het laatste moment.