Zoonlief speelt voetbal. Al anderhalf jaar inmiddels, en dat gaat steeds beter.
Al vanaf het begin wil hij keepen. Daar was nog wel wat om te doen, want eigenlijk kon hij dat helemaal niet. Sterker nog, hij leek er niet eens zijn best voor te doen.
Op weg naar een uitwedstrijd heb ik hem daar mee geconfronteerd. Waarom wil je nou eigenlijk keepen?
"Nou, dan hoef ik niet zo veel te rennen. Word ik dus ook niet zo moe."
Het is dat ik met twee handen aan het stuur moet blijven zitten, anders had ik hem spontaan een draai om zijn oren gegeven. Want dat is dus de compleet verkeerde instelling voor een teamsport. Geen draaien, wel verbale uitleg.
En inderdaad, vanaf dat moment doet hij beter zijn best. Oefent met keepen, krijg daarvoor zelfs speciale training. En hij wordt er nog goed in ook.
Maar, anderen willen ook kunnen laten zien hoe goed ze ballen uit een goal kunnen houden in plaats van ze erin te schoppen. Dus wordt er gewisseld. Halve wedstrijd de ene in de goal, andere helft een teamgenoot. En dan begint het toch te kriebelen...
"Ik wil ook zo graag een keer scoren..."
Diepe zucht, want opbouwen en overspelen gaat prima, maar de bal tussen de palen krijgen gaat wat minder soepel.
De wedstrijd van afgelopen zaterdag verloopt wél soepel. Na drie kwarten spelen staat het al 9-0 voor. Zoonlief heeft al wat mooie reddingen op zijn naam staan, maar het is vooral eenrichtingsverkeer de andere kant op.
De stem van de coach schalt over het veld. Afspelen! Passen! Niet zelf willen gaan! Want tja, het blijven jonkies en zelf scoren is natuurlijk veel leuker dan iemand anders feliciteren. Toch gaat ook dat steeds beter.
En dan gebeurt het.
Zoonlief staat voor de goal van de tegenstander. Met de bal aan zijn voeten. Oog in oog met de keeper.
Die net op tijd zijn voet uitsteekt...
Een uitgelezen kans, maar nét niet de kwaliteit om het af te ronden. Zichtbaar aangeslagen sprint hij terug naar zijn eigen helft. Een paar tranen kan hij niet bedwingen...
Zijn trainer moedigt hem aan vanaf de zijlijn. Doorspelen, je krijgt wel een nieuwe kans!
En inderdaad. Nog geen twee minuten later ligt de bal weer voor zijn voeten. Nota bene aangespeeld gekregen van de échte spits van het team. Kaliber Ronaldo, maar dan 3 turven hoog zeg maar.
Zoonlief staat voor de goal van de tegenstander. Met de bal aan zijn voeten. Oog in oog met de keeper.
Die net de laat zijn hand uitsteekt...
Hij heeft 't niet meer. Schreeuwt het uit. Een mix van pure adrenaline, ontlading en frustratie van al die keren dat het niet lukte.
Hij sprint terug naar zijn eigen helft. Een paar tranen kan hij niet bedwingen, maar deze keer om een andere reden. Drie teamgenoten vangen hem op, high fives worden gegeven, er wordt geknuffeld. Prachtig om te zien hoe een groep losgeslagen net-wel-net-niet tieners zo mee kan leven met de vreugde van een medespeler.
En zo komt de wedstrijd tot een mooi einde. 11 - 0. En die laatste, die was van hem. En dat zal iedereen weten ook.
"Ik heb de elf nul gescoord!"
Goed gedaan kerel. Laat dat contract bij PSV maar komen.