Zijn ze bij jullie thuis ook zo verknocht aan schermpjes? Hier wel in ieder geval. Alledrie. Of misschien zelfs wel vijf, want de volwassenen kunnen er ook wat van.
En dan maakt het niet uit of het een telefoon is, een tv, computer of laptop: hoe langer hoe beter.
Voor het eten mag er altijd even televisie gekeken worden. Even chillen na een drukke dag. Kunnen papa of mama ook veilig koken zonder gestoord te worden.
Als het eten dan klaar is, gaan de schermen uit. Ben je 10 of 11 dan is dat niet zo'n probleem. Maar als 3-jarige valt dat toch wat zwaarder.
"Mag ik dan na het eten nog een aflevering van Paw Patrol kijken?"
Misschien niet zo handig, maar zodra we beginnen met Nou, misschien kun ... gooit ze de kont tegen de krib. Het is geen ja, dus niet wat ze horen wil.
Prima, ga jij lekker in het halletje staan janken, ga ik verder koken. Regel het maar.
Uiteindelijk wordt ze weer rustig, is ze kalm en gaan we eten. Dan ploft ze op de bank.
"Zo, nu wil ik Paw Patrol kijken."
Nou dametje, daar ben ik het niet mee eens. De manier waarop jij daar straks tekeer ging toen we je gewoon rustig wat wilde vertellen, kan echt niet. Dus jammer maar helaas, geen televisie meer voor jou. Ga maar opruimen, dan kunnen we nog wat anders gaan doen.
In de keuken staat bonuszoon de borden af te spoelen. Als ik achter hem langs naar buiten loop, vraagt hij of dat als zijn zusje televisie mag kijken, hij dan op zijn telefoon filmpjes mag kijken. Ik antwoord met een ja, wel zo eerlijk.
En terwijl ik een paar minuten later onkruid uit het gazon aan het trekken ben, hoor ik snel opgeruimd worden. Zo snel, dat ik zeker weet dat het niet de kleine meid is...
"Zo, ik heb opgeruimd. Zij ging het toch niet doen."
Tja, dat is heel fijn. Maar verwacht je nu dat ze televisie mag kijken dan? Want dan heb je het mis. Ze heeft zelf nog steeds niet opgeruimd.
Teleurgesteld druipt hij af. Weer hoor ik gerommel in speelgoedbakken.
Een tijdje later staan ze met z'n tweeën aan de keukendeur.
"Ik heb opgeruimd."
"Nee, jij hebt alleen je boekje opgeruimd."
"Ja maar jij had de rest al gedaan."
"Maar er ligt nu toch weer wat?"
Wat een leuk gesprek om te volgen vanuit mijn lekkere plekje in de zon. Bonuszoon ligt toe: hij heeft weer rommel gemaakt om op te ruimen.
"Dan moet jij je rommel op gaan ruimen," vertel ik hem. Je ziet hem denken. Well, that backfired...
En zo doet iedereen nog even zijn eigen ding. Zonder schermpje.
Terwijl ik later mijn handen sta te wassen in de keuken, draait bonuszoon doelloos om me heen. Ik vraag hem of hij weet wat ik nou het grappigste vind van de hele situatie.
"Ik heb helemaal nooit gezegd dat er tv gekeken ging worden. Sterker nog, ik heb alleen gezegd dat het niet ging gebeuren. Maar jij hoorde televisie en opruimen in een zin, dus hebt zelf die conclusie getrokken."
Gelukkig kan hij er zelf ook wel om lachen. Want een beetje grappig is het wel.
Vervolgens leg ik hem ook nog uit dat je geen beloning kunt claimen voor iets dat je niet gedaan hebt, want zo werkt het niet. Hij zou het ook niet cool vinden als ik hem beloof dat hij nog even mag gamen als hij me helpt met de afwas, maar vervolgens zijn broer de afdrooghandoek pakt. Dat snapt hij dan ook wel weer.
De bel gaat. Een vriendinnetje vraagt of hij nog even buiten komt spelen. Lachend stept hij weg, de vrije buitenlucht tegemoet.
Twee blote voetjes trepelen over het gras, driftig helpende handjes verzamelen het door mij geplukte onkruid op een grote berg.
Televisie? Ach, die hebben we helemaal niet nodig.