Houdini Nov 21, 2018

Hey, jij daar! Wil jij ook een mailtje ontvangen bij een nieuwe post? Meld je dan nu helemaal onderaan deze pagina aan voor de nieuwsbrief!

"Neem kinderen", zeiden ze. "Dat is leuk."

Hoe leuk dat daadwerkelijk is, zijn we inmiddels ook achter. Echt joh. Lachen, gieren en grijze haren uit je hoofd trekken. 

Wacht, wat?

Ik ben twee en ik zeg nee. Dat is een fase, toch? Eentje die, laten we hopen, geen jaar duurt. De kleine dame heeft namelijk besloten dat het heel leuk is om zichzelf uit te kleden.

In bed.

Tot op d'r billen.

Goed. Even terug naar het begin.

Jongedame slaapt 's nachts met een luier, daarover een romper (met drie van die drukkertjes tussen de benen, je kent ze wel), daarover een pyjamabroek en dan een slaapzak met een rits.

De slaapzak, daar wil ze van af. Dus maakt ze die los. Geen probleem, daarom kun je die dingen ook achterstevoren aantrekken.

Ook de achterstevoren slaapzak peutert ze los. Dus gaan we een stap verder: binnenstebuitenachterstevoren. Is dat een woord? Geen idee, maar het maakt ook niet uit. Ook nu vinden we de slaapzak namelijk naast haar bed terug, dus het mag geen naam hebben.

We geven het op en leggen de slaapzak dan ook maar in de kast. Het gaat een tijdje goed. Dan beginnen de uitdagingen.

Die pyjamabroek, die kan uit. Oké, dat is niet zo moeilijk voor een vernuftig meisje. Maar als die pyjamabroek eenmaal uit is, dan is de luier ook binnen handbereik. En zo vinden we haar de volgende ochtend in een nat bed.

"Ik luier aan?"

Dan had je hem niet uit moeten trekken, muts.

Op naar de volgende fase in luierland: luierbroekjes! Want tja, die kunnen toch niet...

"Ik luierbroekje aan?"

Nevermind. Ook een luierbroekje wordt dus kapotgescheurd. Uiteraard nadat ze haar pyjamabroek uit heeft getrokken.

Mijn vrouw, slim als dat ze is, verzint een nieuwe set-up.

Luierbroekje - pyjamabroek - romper - slaapzak. Dus ja, de romper dichtmaken over de broek heen. Want die drukknoopjes, die krijgt ze nog steeds niet los.

Vol goede moed gaan we naar bed. Maar ook dit mondt uit in een deceptie. 's Morgens wordt ze wakker zonder luier en zonder broek. Maar wél met een dichte romper.

Echt, serieus. Ik wil een babymonitor met nachtvisie. De algemene tendens is HOE DAN!? Ik krijg mijn broek nog nauwelijks uit als ik sokken aan heb, hoe krijgt zij dan een broek en luier uit terwijl er een romper overheen zit?

We doen ons beklag op zoonliefs verjaardag. De aanwezige moeders dragen ideeën aan. Been there, done that. Er komt niets nieuws. Totdat oma de oplossing heeft.

"Maak een lusje aan de slaapzak, vlak onder de rits. Knoop de rits vast aan het lusje. Knappe meid als ze die los krijgt."

Moeders, je bent geweldig. Hier, neem twee slaapzakken mee, morgen wil ik ze terug met lusje.

Zo gezegd, zo gedaan. En ja, de eerste nacht geven we elkaar een opgeluchte high five. Ze heeft alles nog aan.

"Ik luier uit!"

Vol misplaatste trots houdt ze het witte ding omhoog als ik de kamer in loop. Stomverbaasd sta ik me te bedenken hoe ze dit voor elkaar gekregen heeft. Want ja, die slaapzak is nog steeds aan.

En terwijl ik wacht op de second opinion van mijn levenspartner, krijg ik het antwoord. Ze steekt haar handen door de armsgaten naar binnen. Serieus. Mijn opa was Harry Houdini en dat talent slaat drie generaties over. Dat wisten jullie nog niet. Ik ook niet. Nu wel.

De armsgaten worden dichtgenaaid. Ze draagt een luierbroekje. En pyjamabroek. En slaapzak. Met lusje, met veter, met armsgaten waar ze nauwelijks nog doorheen kan.

"We shall prevail." Deze woorden sprak president Rooseveld op de avond van D-Day. Wij zeiden het tegen elkaar. Want kleine meid, je kunt nog zo vindingrijk zijn, maar hier worstel je je niet uit.

Afijn. Je raadt het al. Natuurlijk staat ze me op te wachten in bed. Zonder slaapzak. Zonder broek. En zonder luier. De schoenveter zit er nog in. Vastgebonden aan het lusje. HOE DAN!?

Nou, zo dus. Eigenlijk heel simpel.

Je trekt gewoon de rits kapot, papa.