Ik ga op reis en neem mee... Jun 29, 2022

Soms wil je gewoon eens een keer alleen weg.

Even naar de markt zonder kinderen, even in de tuin wroeten zonder "papa, papa, papa", even met vriendinnen kletsen onder het genot van een kopje thee.

Andersom geldt dat natuurlijk ook.

Op zaterdagavond, als ik om 9 uur voor pampus op bed lig, hoor ik van alles. Geluiden die ik niet echt kan plaatsen.

Of ja, ik weet wel wat ik hoor. M'n dochter die ergens mee aan t sjouwen is. Eerst richting, dan op de trap.

Maar... Het is 9 uur. Je hoort te slapen. Of in ieder geval in bed te liggen. Wat is die nou weer van plan. 

Vanuit mijn vrij comfortabele positie, vraag ik haar wat ze aan het doen is. 

"Ik ga op reis," antwoordt ze resoluut. 

Toch maar even poolshoogte nemen. Met een zucht en een steun kom ik uit bed en wandel de gang op.

En inderdaad. Met haar koffertje op haar schoot, is ze op haar billen onderweg naar beneden. Waar zou die heen gaan?

"Ergens naartoe waar de mensen mij niet buiten sluiten!"

Ze klinkt boos en verdrietig tegelijkertijd, maar ik zou niet weten waarom. Oké, akkefietje met haar broer eerder die avond, maar dat was meer een "waar er twee vechten"-situatie.

Ik vraag haar wat ze daar mee bedoelt. Of ze misschien de betekenis van iemand buiten sluiten kan uitleggen.

Uhm... niet dus. Dat woord kent ze eigenlijk nog niet. Maar het leek haar wel toepasselijk.

Dus ik leg haar de letterlijke én de figuurlijke betekenis uit. Allebei niet echt van toepassing, dat beseft ze zich ook wel.

De situatie de-escaleren is mijn volgende doel. Want mama is de hele avond de hort op, dus met de kleine meid in bed was het eigenlijk de bedoeling dat ik met de jongens eens een boys night zou hebben.

Ik neem haar koffer van haar over en til die naar haar kamer. Het ding puilt uit, kan niet eens dicht. Wat zit er eigenlijk allemaal in? 

1 paar slippers.

3 dekens.

17 knuffels.

Tja... ik vraag me toch af waar je naar op weg was. 

"Met het vliegtuig naar Engeland."

Goeie keuze. Leuk land. Lekker vliegen.

Zie ik wel twee uitdagingen aan. Ze spreken daar Engels (ze kijkt bedenkelijk) en ze drinken daar alleen maar thee (ze lacht) met melk (ze gruwelt). Dan begint ze weer te snikken.

"Oh... en ik heb niet eens een paspoort."

Haar plan valt voor haar ogen helemaal in duigen. Ik denk alleen maar briljant dat ze zich dat beseft. Had ik niet eens bij stilgestaan.

Maar nee, Engeland gaat het dus niet worden. Ik stel haar voor dat ze dan beter aan oma kan vragen of ze haar morgen op komt halen. Dan gaan jullie met de auto naar België.

Daar praten ze een soort van Nederlands en eten ze alleen maar frietjes met mayonaise. En heb je ook geen paspoort voor nodig.

Dat idee vindt ze wel prima, ze heeft alleen nog wel wat twijfels bij dat soort van Nederlands. Want hoe klinkt dat dan?

In mijn beste Vlaams accent vertel ik haar dat het allemaal niet zo moeilijk is en dat het heel veel lijkt op Nederlands. Ze lacht - een acceptatie van mijn auditie als wannabee-vlaming.

Inmiddels ligt ze op haar rug op bed. Droge ogen, knuffel in haar nek, lekker ingestopt onder een deken. Ik zing nog een liedje, vertel haar dat ik van haar hou en we knuffelen elkaar welterusten. 

Vlak voordat ik de deur uit loop, wil ze me nog iets vertellen. Wat dan?

"Ik vind je wel lief hoor. Maar ik ga morgen toch oma bellen om op reis te gaan."

Prima meid, doe dat maar lekker👌