Lief vinden Sep 26, 2018

Ik ben best een lieve kerel. Echt waar hoor, beloofd. Het is alleen zo jammer dat niet iedereen daar zo over denkt...

Meestal heb ik daar geen problemen mee. Ik bedoel, als ik mij aan de verkeersregels houd en vervolgens mopper als jij dat niet doet, dan boeit het mij niet of je mij een eikel vindt. The feeling is mutual, zeg maar. Of als ik in de supermarkt een moeder en kind met dat ene broodje in haar handen voor laat omdat ik de hele lopende band vol heb liggen met Elstars, Chiquita's en ander fruitig spul voor mijn hongerige collega's. De boze blikken van ongeduldige oma's doen mij dan vrij weinig.

Wat me wél wat doet, is als degene die mij niet lief vindt mijn eigen dochter is. Dat is namelijk niet leuk thuis komen.

Als je dan een hele dag hard gewerkt hebt, dan wil je gewoon een kusje als je binnen stapt. Van je lieve kokende vrouw, je televisie kijkende bonuszoon én van je eigenwijze stuiterbal van een dochter.

Laat dat laatste nou net een probleem zijn. Want die stuiterbal doet van alles, behalve papa een kusje geven. 

Waar het aan ligt? Geen idee. Ze moet niks van me hebben de laatste tijd. Het is een fase, zegt men dan. Het gaat wel over. Ja, ammehoela. Dat die fase dan maar eens heel snel opschiet, want ik vind er niks aan zo.

Laatst was mijn zus hier. Dat was de eerste keer in twee weken tijd dat ik vrijwillig een knuffel kreeg van mijn eigen dochter. Waarom? Schijnbaar is bij een lood-om-oud-ijzer kwestie haar tante nóg enger dan dat ik ben. Toen ze uit de douche kwam en de keuze had tussen een vriendelijk lachende tante en sceptisch kijkende vader, koos ze toch voor die laatste. Driewerf hoera.

Is mijn zus niet in de buurt dan ben ik op mijn eigen charme aangewezen. Die werkt prima op de vrouw des huizes en zelfs onze twee stoere kerels vallen er af en toe voor, maar laat drastisch te wensen over bij de kleine dame. 

Afijn. Een fase dus. Een fase die ruim drie maanden geduurd heeft. All good things must come to an end, zeggen ze dan in Engeland. Oftewel, aan al het goede komt een einde. Dat schept hoop, want dat betekent dat ook het niet-goede uiteindelijk op houdt.

Fast forward naar afgelopen weekend. Vrouwlief gaat op zaterdagavond lekker met de vriendinnen stappen, dus papa mag op zaterdagochtend uitslapen. Dan kan mama er vanavond lekker van genieten en de zondag gebruiken om bij te tanken.

Uitslapen is niet mijn forté en voor tienen sta ik al weer beneden. Dochterlief lacht direct van oor tot oor zodra ze mij ziet. Ze laat alles vallen waar ze op dat moment mee bezig is, trippelt naar me toe, slaat haar armpjes om mijn been en trekt me mee naar de vensterbank.

"Papa lekker slapen? Nu spelen!"

Nog geen tijd voor een "goedemorgen schatje", geen kans tot het klaarmaken van ontbijt of zelfs maar het zetten van een kopje koffie. Nee, papa wordt direct geconfisceerd door de kleine regelneef. Pardon, regeldochter.

Aan mijn hand trekt ze me naar beneden. "Zitten," dirigeert ze me en ik volg trouw haar commando's op. Ik help plastic kindjes op wiebelende schommels en aan gevaarlijke ringen, grijze oma's op oncomfortabel ogende bankjes en lompe koeien van niet-voor-jullie-bedoelde glijbanen. Ik rol met rammelende ballen, knuffel met zachte apen en duw slapende poppen rond.

Daarna kruip ik bij mama op de bank. Even bijkomen, even goedemorgen zeggen. Met mijn hoofd op haar schoot sla ik onze dochter gade. Die kijkt heel even verwijtend terug. Haar blik zegt voldoende.

"Zeg, kom eens terug jij. Je was met mij aan het spelen, niet met mama aan het knuffelen. En nou opschieten."

Dat duurt echter niet lang. Twee tellen later knuffelen we samen met diezelfde mama. En dan knuffelen ze allebei met mij. En dan wurmt de kleine spelbreker zich tussen ons in en wordt mama bijna van de bank verbannen terwijl dochterlief zich tegen mij aan vlijt.

De daaropvolgende anderhalf uur tot aan de lunch staan garant voor veel plezier. Lachend en giechelend bezetten we met z'n tweetjes de hele bank. Ze kruipt als een dolle over me heen en kruipt vervolgens dicht tegen me aan met haar hoofd op mijn schouder. Haar kleine handjes kietelen me in mijn zij en diezelfde kleine handjes strelen mijn nog-niet-geschoren wang. Haar pretoogjes dagen me constant uit en haar pretoogjes kijken me haast adorerend aan.

En mama? Die zit aan tafel met een kop warme chocomel en haar knutselspullen, glimlachend te kijken hoe wij daar aan de andere kant van de kamer even alleen maar aandacht hebben voor elkaar.

Ik heb dit even nodig en zij weet dit. Na drie maanden van verbannenschap ben ik eindelijk weer in the picture bij onze eigen dochter. Ben ik eindelijk weer even de held die ik voor haar wil zijn. De stoere papa die er altijd voor haar is. Die haar opvangt in mijn sterke armen als ze zichzelf lanceert van een trampoline. Die ook magische kusjes kan geven als ze pijn heeft en die tranen weg kan toveren met een simpele maar effectieve knuffel.

Had die goeie ouwe Phil toch gelijk.

You can't hurry love. No, you'll just have to wait.