Sommige mensen worden heel vroeg wakker. Om met een welbekend kinderliedje te spreken:
"Ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd,
'k loop de hele dag te zingen en te fluiten."
Zo'n persoon ben ik. Iedere ochtend heb ik wel een ander liedje in mijn hoofd. Is het niet Hakuna Matata of vriendelijke sneeuwpop Olaf's ode aan de Zomer, dan wel Dennis z'n High hopes of de antieke megahit Jolene.
's Ochtends ben ik dan ook een prima kerel om mee om te gaan. 's Avonds, na een paar verloren potjes Clash Royale, is dat misschien minder.
Zoonlief heeft dat gen van mij geërfd. Zo vroeg als dat hij mag, stuitert hij energiek naar beneden en begint direct aan zijn dag. Spelen, lezen, gamen, muziek en dansen. Het hele arsenaal komt meteen aan bod.
Geloof me: daar kan zelfs mijn vrolijke ochtend-ik niet tegen. Ik mag dan met het goeie been uit bed stappen, maar for the love of God: laat me even 10 minuten acclimatiseren.
Bonuszoon komt liever niet uit bed. Weekend of schooldag maakt daar in niet uit: zijn bed is overduidelijk the place to be. Op een gegeven moment moet je dan gaan jagen en soms een beetje mopperen. Want tja, school, afspraken, verzin het maar. Maar, als hij er eenmaal uit is, is het ook goed.
Uitzondering hierop zijn de weekenden bij zijn papa. Dan komt hij het liefste om half zeven zijn bed al uit. Want tja, daar is geen schermpjes-regel...
Hoe anders is dochter. Als je 's ochtends haar kamer binnen loopt, snurkt ze rustig verder. Als ze al wakker wordt van het opengaan van de deur, het openschuiven van de gordijnen of de zachtaardig gesproken "goedemorgen", kruipt ze nog verder onder de dekens.
Komt daar het gezegde "je kop in 't zand onder de deken steken" vandaan? Waarschijnlijk wel.
Ik laat haar maar even liggen, want nu gaan aandringen levert enkel meer weerstand. In de kamer aan de andere kant van de gang zet ik mijn keyboard aan en speel ik een pianoconcert. Zachte klanken klinken door het huis, waarvoor zelfs mijn vrouw even naar boven komt.
"Ah, heeft ze weer zo'n ochtend?"
Jij snapt het.
Inmiddels wordt de slaapkamerdeur van het kleine blondje hardhandig dichtgeduwd. Met olifantenvoeten stampt ze door haar kamer. Terug naar bed, terug naar de warmte.
Even later wordt er op diezelfde deur gebonst, want zelf openmaken kan ze niet. Met een boze blik kijkt ze me aan.
Goeiemorgen schatje, heb je lekker geslapen?
"Ik wil in mijn pyjama naar beneden."
Wat ben je schattig als je boos bent...
Goed, kleren mee, naar beneden. Of ik haar wil tillen. Nou, nee, eigenlijk niet. Want voor zo'n boos meisje ga ik niet mijn best doen.
Ik krijg spontaan een knuffel en een kus. Ze perst er zelfs nog een glimlach uit en slaat haar armen om mijn nek zodra ik haar op til.
Beneden is mama. Mama regelt het ontbijt.
Goeiemorgen schatje, wat wil je eten?
"Helemaal niks."
We halen diep adem. Tellen tot tien twintig honderd. Eten dan ons eigen ontbijt maar gewoon op.
Uiteindelijk draait ze wel bij. Ze kiest een ontbijt en eet het op. Ik mag haar aankleden, maar haren doen blijft een gevecht. En voordat we de deur achter ons dicht doen, is het weer een vrolijke peuter.
Totdat...
Goeiemorgen lieverd! Kom je gezellig bij ons spelen vandaag?
"Ik wil niet dat de juffrouw bij mij komt zitten."
De juf kijkt me aan. Is het weer zo ver? Nou, vanmorgen was ze uiteindelijk best vrolijk.
Mijn dochter kijkt me aan. Ze lacht breed. Ah kijk, zie je nou wel? Hartstikke vrolijk.
Dan draait ze haar hoofd naar de juf. Haar boze blik spreekt boekdelen. Jij bent niet welkom hier, laat mij en mijn papa met rust.
Ach, en ook dat draait wel weer bij, want ze heeft het prima naar haar zin op school. Vrolijk zwaait ze me uit als ik van het schoolplein loop, op weg naar mijn werk.
Fluitend. Want dat ene liedje zit nog steeds in mijn hoofd.