Ik ben niet zo van geweld. Zit niet gewelddadig in elkaar, speel niet avondenlang Call of Duty en doe niet aan vechtsporten.
We proberen eenzelfde sentiment aan onze jongens over te brengen. Dat lukt niet altijd, simpelweg omdat er op het schoolplein en bij de andere ouders andere regels zijn. Zoonlief komt regelmatig thuis met de wildste 'Fortnite' verhalen, want dat heeft hij dan in de pauze gespeeld. Bonuszoon kletst honderduit over de ingewikkeldste geweren en vetste levels, want zijn papa heeft weer een nieuw spelletje gedownload.
Toen de koters vorige week met (bonus)moeders dan ook naar de stad togen om twintig van oma georven euro's uit te geven en de oudste terug kwam met een XShot Sniper Rifle (zo'n rubberpijltjesschietend ding) keek ik mijn vrouw dan ook even aan met zo'n blik van "wat moeten we hier nou weer van denken?". Maargoed, eigen geld, zelf gekozen.
Kortom: deal with it.
Helemaal blij is hij er mee. Zelfs wanneer 'wij jongens' naar het voetbalveld migreren om een potje te gaan ballen, gaat zijn nieuwe geweer -inclusief dertig kogels verdeeld over drie magazijnen- mee. Heel even wordt er gevoetbald, dan geeft de soldaat-in-spe het op en begint in het luchtledige te schieten.
Dat kan anders, bedenk ik me. Dus, terwijl bonuszoon zijn tien weggeschoten gele projectielen op gaat snorren om zijn magazijn bij te vullen, ren ik stiekem achter hem langs, laadt een tweede magazijn en neem hem op de korrel.
Een half uur later ploffen we alle drie uitgeteld op het gras. In de wijde omtrek steken rubberen sprietjes uit het gras. We lachen, hijgen en komen bij van een gezellig potje knallen. Eigenlijk is het toch best leuk.
Zoonlief weet dat al lang. Die heeft namelijk twee weken eerder hetzelfde geweer gekocht als dat zijn broer nu heeft. Plus nog twee anderen, een soort ouderwetse revolver waar zes kogels in kunnen die dan ronddraaien. WestWorld-style, maar dan anders. Hij wil ze wel een keer meenemen, dan kunnen we ook écht op elkaar schieten in plaats van om de beurt.
Een week later loop ik de Aldi binnen. Chagrijnig als de pest door een enorm slechte start van de dag, uit op lekkere ijskoffie. Door het "kijk eens wat voor een rare spullen we hier nog meer verkopen"-gangpad loop ik richting kassa. Pan hier, tuinstoel daar, breinaalden in deze bak, setje X-Shot revolvers in die bak.
In eerste instantie loop ik er voorbij. Dan loop ik terug. Dezelfde Lucky Luke pistolen die zoonlief heeft. Hetzelfde merk als dat bonuszoon heeft. Wat kost die? Zeven euro vijftig.
Een foto naar vrouwlief. "Heel verleidelijk dit..." Ik krijg pas antwoord als ik al voorbij de kassa ben en buiten sta. "Das niet duur. Doen." Mijn reactie is een foto van de net gekochte set achterop mijn fiets. One step ahead of you.
Afgelopen weekend heb ik honderden kogels afgevuurd op mijn bonuszoon, die zich angstvallig verscholen houdt achter een grote doos. Ik buk achter een nog grotere doos terwijl ik herlaad en ontwijk links en rechts de gele projectielen die langs mijn oren suizen.
Vanmiddag is het woensdag en ga ik zoonlief uit school halen. Bonuszoon is er toevallig ook.
Nee, ik ben niet zo van geweld. Zit niet gewelddadig in elkaar, speel niet avondenlang Call of Duty en doe niet aan vechtsporten. Maar uhm, jongens?
CHAAAAARGEEEEE!