Sinds een paar weken gaat dochterlief naar de opvang. Twee verschillende locaties, want vakantie en geen ruimte. Maar zowel bij de eerste als bij de tweede Korein-vestiging doet ze het prima.
"Wat is het een gezellige kletskous! Alsof ze hier al jaren komt."
En inderdaad, door de dagen heen krijgen we leuke foto's van enthousiast kleiende of kleurende kinderen en worden er prachtige kunstwerkjes mee naar huis genomen.
's Avonds aan de eetkamertafel vragen we elkaar altijd hoe onze dag is geweest. Tot voor kort was de dag van de kleine dame vrijwel identiek aan die van de grote dame. Voor- (of nadeel) van een thuiswerkende gastouder, zullen we maar zeggen. Maar waar de dagen van mijn vrouw inmiddels enerverend en uitdagend zijn te noemen, vaart onze dochter een andere koers.
"SAAAAAI."
Uhm, wat zeg je?
"Mijn dag was heel erg saai."
Oké, dat klinkt niet al te gezellig. Wat heb je gedaan vandaag dan?
"Helemaal niks."
Lijkt me stug. Komt ook niet overeen met de verhalen van de peuterleidster en met de foto's die ik gezien heb. Waren er geen andere kindjes?
"Nee, helemaal alleen."
Nou, je kunt je voorstellen dat dit niet de meest interessante gesprekken zijn. Waar het vandaan komt, is mij ook nog steeds een raadsel. We wisselen dus maar van gesprekspartner en mijn vrouw vraagt hoe mijn dag was.
"Uhm, nou... ik heb... eigenlijk een hele saaie dag gehad. Niks voor elkaar gekregen, want werd continu gestoord door collega's die wat wilde weten. Had ik maar eens een dag alleen."
Tegenover me kijkt mijn vrouw me begrijpend aan. Links van me grijnst mijn dochter.
"Dus jij had ook een saaie dag alleen!"
Ik moet er wel om lachen. Misschien is het toch wel duidelijk waar het vandaan komt.