Feestvreugde Sep 4, 2019

Afgelopen weekend stond bol van de festiviteiten. Zo veel, dat ik op maandagmorgen met een diepe zucht in mijn bureaustoel neerplof.

Kleine dame trapt de feestvreugde af. Met een grote kroon op haar hoofd en een grijns van oor tot oor op haar gezicht komt ze op donderdag thuis vanuit de peutergroep.

Op vrijdag is ze echt jarig. 's Morgens wordt er gezongen en zijn er ballonnen, 's middags zijn er vriendinnetjes van mama met hun eigen kroost.

Op zaterdag spetteren er drie sterretjes wellustig op haar prachtige taart. Vanaf elf uur komen oma's en een opa en tantes plus aanhang de lekkernijen proeven, in ruil voor een een gulle Playmobil donatie. 

Dat is een schot in de roos. Waar vorig jaar nog een poppeninventaris, compleet met wieg, wipstoel en kinderwagen, de going rate was voor een stuk taart, is het dit jaar een doosje met het bekendste alternatief voor Lego.

Ik herinner me nog dat het vroeger twee kampen waren. De verzamelaars van Lego aan de ene kant, Playmobil aan de andere. En oh wee als je dan op een verjaardagsfeestje met het verkeerde doosje aankwam. Als blikken konden doden, was er nu niet zo'n lange wachtlijst voor huurwoningen.

Afijn. Deze dame vindt het gelukkig geen probleem. Ze speelt vrolijk met de genopte blokjes en poppetjes, maar ook met de concurrent. Sinds afgelopen weekend heeft de Playmobil danig terrein gewonnen en verzint ze de meest hilarische verhalen met cavia's in de speeltuin met een ijsboer. 

Als dat feestgedruis voorbij is, sluiten we 's middags aan bij een (schoon) familiebarbecue. Onder het motto "we hebben elkaar allemaal al zo lang niet meer gezien" -de laatste keer was bij het afscheid van opa geloof ik- reizen ruim zestig familieleden naar het centraal gelegen Schijndel. 

Het is een gezellige groep. Typisch zo'n feest waar de alcohol rijkelijk vloeit en om de barbecue continu andere combinaties van (al dan niet verre) familieleden en/of aanhang verhalen vertellen. Waar tante Mieke zich met kleren en al in het zwembad laat dirigeren door haar neefje (en zich naderhand beseft dat ze geen droge kleren bij zich heeft) en waar een -wat leeftijd betreft- volwassen nichtje nog net op 1 bil van de kinderglijbaan af kan suizen zonder klem te komen te zitten.

Ik werp me op als badmeester. Niet voor tante Mieke, want die is oud en wijs genoeg om zelf te bepalen of ze haar badpak aan had moeten trekken. Wel voor het loslopende grut. Dat van mezelf, hoewel bonuszoon met drie diploma's prima zichzelf kan redden en dochterlief met twee zwembandjes ook weinig aanmoediging nodig heeft. Maar ook dat van anderen. Er hangt een heerlijk relaxte sfeer waar iedereen er op vertrouwt dat er altijd wel iemand een oogje in het zeil houdt, en dat ook gebeurt.

Uiteindelijk is het tijd om te gaan en ligt ons grut -na wat aanmoedigende woorden- om half tien in bed. Na een verfrissende douche staan we voor een belangrijke keuze.

"Wat gaan we doen?"

We gingen eigenlijk bankhangen. Beetje Netflixen ofzo. Misschien een spelletje Anno op de computer, wat knutselen?

Ik kijk naar mijn vrouw. Ze ziet er net zo uitgeput uit als dat ik me voel. 

"We kunnen ook gewoon naar bed gaan..."

Nog voor dat de plaatselijke kerkklok tien keer slaat, liggen wij al in bed. Om drie uur 's nachts komen er nog steeds appjes binnen in de familie-app, maar die zijn aan ons niet meer besteed. 

Gelukkig mogen we zondag uitrusten. Helaas viert op zondag mijn schoonzus haar verjaardag. Schat van een vrouw, maar had ze nou niet een paar maanden eerder geboren kunnen worden?

Vast niet. Dus stappen we, na wat uitslapen en een late brunch nog een keer in de auto. Geven we nog een keer handjes en kusjes, besluiten we nog een keer wie er naar huis rijdt en eten we nog een keer taart. Ik praat met bekende gezichten die ik de dag ervoor al op minstens 1 ander feest heb gezien. 

Ook nu weer is er vermoeidheid, ook nu weer liggen we op tijd in bed. En zo komt een lekker relaxed hectisch weekend tot een eind.

En dan druppelen op maandagochtend de eerste collega's binnen. Goedemorgen, hoe is het, lekker weekend gehad?

"Hou op zeg. Ik kom hier voor mijn rust."

Ze knikken stuk voor stuk begripvol. 

"Oh, was het er zo een?"

Precies. Het was er zo een. Dus ssssssst....