Schattig Jan 23, 2019

Het leven van een papa gaat niet over rozen. Het is zwaar. Loodzwaar.

Letterlijk én figuurlijk.

Letterlijk, omdat kleine kindjes groot worden. Vier pakken melk bij de geboorte, maar inmiddels is de jongste al een hele tray verder. De oudste? Een maandvoorraad literpakken.

Dat is leuk als je op weg bent naar het ontbijt of iemand in bed moet gaan leggen. Trap op, trap af.

"Papa tillen!"

Waarom? Je kan toch zelf klimmen?

"Papa sterk?"

En als zo'n niet-zo-heel-kleine blonde dame je dan met grote ogen aankijkt, dan voel je je spierballen zichzelf al aanspannen. Just lift her up, we've got you covered, lijken ze te willen zeggen. Vooruit dan jongens, laat het maar eens zien.

Of als je op je knieën voor de bank zit, omdat iemand er wat onder heeft geschoven, en je dan van achteren besprongen wordt. 

"Paardje rijden!"

Leuk als die van twee het doet, bij die van negen voelt papa toch echt wel dat-ie ook al een jaartje ouder wordt. Maar leer ze het dan maar eens af.

Figuurlijk is het ook aanpoten. Want opvoeden is niet meer een kwestie van een beetje boos kijken. Mopperen is zwaar werk. Aandacht er bij. Moeite doen. Voet bij stuk houden.

Wat is de valkuil?

Lachen. Toegeven. Meegaan in de schattigheid.

Wanneer heb je voor het laatst een plaatje of filmpje gezien van een schattige puppy of kitten? Dat je hart helemaal smelt en je je afvraagt waarom er bij jou geen kattenbak in de bijkeuken staat?

Hou dat beeld voor je. Die grote ogen, vragend om aandacht, goedkeuring of troost. Alle emoties die er dan door je heen flitsen. Heb je ze?

Dat heb ik dus dagelijks. Met de vingers eten? Mag niet. Met je bestek gooien? Mag niet. Speelgoed afpakken? Mag ook al niet.

Nee, er is best wat gemopper nodig om een peuter normen en waarden bij te brengen. Een beetje luidere stem. Duidelijk articuleren. Je gezicht in een frons zetten.

En vasthouden. Vooral vasthouden.

Want zodra die grote blauwe ogen naar je opkijken, blonde lokken wegzwiepend met haar kleine hand en lange wimpers knipperend tegen de tranen...

Dan is het uit met de pret. Gewoon, helemaal over. Je bent nu niet meer bezig met het vermanend toespreken van je dochter. Nu moet alles op alles gezet worden om het opvoeden doorgang te kunnen laten vinden. Je MOET volhouden. Je MAG NIET opgeven.

Dit is jouw moment. Dit is jouw kans. Bewijs aan iedereen dat jij een goede papa bent. Dat jij je niet zo maar om een klein, ienieminie schattig vingertje laat winden. Een vingertje dat vast zit aan een handje dat vast zit aan een armpje dat nu zo verlangend vooruit gestrekt is. Knuffel me, papa roept het. Ik ben schattig trekt het aan je. Moet ik wat tranen laten vallen?

Verdomme. Waarom moet m'n dochter toch ook zo verdraaid schattig zijn.