Vroeger. Toen mijn kleine ventje nog een klein ventje was. Toen kroop hij vaak in mijn armen. Als hij bang was, of verdrietig. Of boos, of teleurgesteld. Papa's sterke armen, die waren een wonderbaarlijk lapmiddel.
Tegenwoordig veel minder. Hij is natuurlijk vaker bij zijn moeder, dan vindt hij daar de rust en troost die hij zoekt.
En toch, heel af en toe, is daar de papa nog. Zo moest hij vorige week naar het ziekenhuis. Niks spannends hoor, gewoon een dagje relaxen. Beetje in z'n pyjama rondbanjeren, gamen op z'n DS of op de Playstation in de Ronald MacDonald kinderkamer. Chillen met z'n mammie. En, bijna vergeten, 8 keer een prikje in z'n vinger om zijn suikerwaarde te meten.
Doe mij zo'n dag?
Maar als ik 's ochtends in het ziekenhuis aan kom voor de intake, is meneer volledig over de flos. Hij vliegt me in mijn armen en tranen stromen over zijn wangen. Ik vraag hem wat er is. Tussen zijn snikken door, versta ik zijn antwoord nauwelijks.
"Ik ben bang voor vandaag."
Uhm, oké? Wat denk je dat ze gaan doen dan?
"Dat weet ik niet!"
Ah, oké. Dat maakt het dan een stukje duidelijker. Foutje in de communicatie met mama dus.
Ik leg hem uit dat hij twee dagen extra weekend heeft. Een soort verlengde vakantie, maar dan ergens anders. Maar, wel mét alle comfort van thuis. Een mama die zich zorgen maakt, een laptop om Age of Empires mee te spelen en een Pikachu-onesie om schattig in te zijn.
Meteen kalmeert hij en gaat hij lachend op bed liggen, net op tijd voordat de zuster binnen komt. Goh, zijn die armen -en uitleg- van papa toch nog ergens goed voor.
Dochterlief is ook niet zo van de papa. Als er getroost moet worden, is mama steevast de pineut. Hangend om een been wordt er om aandacht geschreeuwd. Til me nou oooohoooop! Pas als duidelijk wordt dat mama het meent dat ze op dit moment d'r handen vol heeft en dat papa ook lekker kan knuffelen, druipt ze af. Richting mij. Je ziet het gewoon in haar ogen.
"Nou, als het dan moet... Paaaaap?"
Goh, en bedankt hè. Oké, uiteindelijk wordt ze ook bij mij rustig en krijg ik zelfs nog een kus als dankjewel, maar ik blijf tweede keus.
Die mama's, die hebben toch wat speciaals hè. Een soort sereenheid die ze uitstralen die ik mis. Mijn aura is meer van het serieuze en het onnozele, denk ik dan maar. Mama is voor de rust, de troost, de liefde.
En het knutselen, maar dat is weer wat anders.
Dus ja. Die mama. Ik ben er een beetje jaloers op. Ik wil ook wel eens meemaken hoe dat dan gaat, dat rustig worden.
Om kwart over acht word ik wakker. In de verte hoor ik wat sussend ge-ssssht. Een zachte hand aait me over mijn wang. Een kalme stem fluistert me toe dat het allemaal wel goed komt. Ik geloof de stem al voordat ik door heb waar die vandaan komt.
Mijn lichaam komt tot rust en mijn ogen openen zich. Ik zie onze slaapkamer, ik voel mijn vrouw, ik zie haar lieve ogen en haar geruststellende glimlach. Heel wat anders dan dat moeras waaruit ze me net heeft getrokken. Waar ik wild spartelend me probeerde los te rukken van een krokodil, die zijn vlijmscherpe tanden had vastgebeten in mijn arm, kermend van de levensechte pijn.
Ik ben niet meer jaloers. Ik ben alleen maar blij dat mama mij ook zo rustig kan krijgen.
Wat is dat toch een heerlijk gevoel, zo'n mama.