Straf Feb 9, 2022

Zoonlief vindt het leuk om dingen samen te doen. Meestal binnen, soms buiten. Het liefste rondom huis.

Althans, leuk... Ja, als het aan enkele voorwaarden voldoet.

1. Het mag niet te lang duren. Een potje Risk gaat hem niet worden, Monopoly (Extreem Bankieren - die gaat lekker snel) wel. Kolonisten van Catan niet, Jenga of Mikado wel;
2. Ik moet er bij betrokken zijn;
3. Bij vrij spel (zoals Lego) moeten zijn verhaallijnen gevolgd worden.

Als het gaat om gamen, gelden deze regels ook.

Bij Minecraft of Fortnite maakt hij challenges (regel 3). Alleen met dit of dit wapen, je mag alleen achteruit lopen, dat soort gekke dingen. En altijd maar één potje, want dan gaat hij al weer wat anders doen (regel 1).

Alleen gamen kan hij prima hoor. Zet hem achter een PC of Xbox en je hoort hem urenlang niet. Niet klagen in ieder geval, wel juichen en lachen. 

Maar... 

Wat nou als je niet mag gamen? Dat je het zo bont hebt gemaakt, dat zelfs mama 2 weken geen games een bijpassende straf vindt?

Tja, dan heb je dus een probleem. Want dan moet je opeens héél veel tijd anders gaan indelen. 

Nou valt het bij ons thuis gelukkig wel mee. Op woensdagmiddag een uurtje, soms anderhalf. In het weekend anderhalf tot twee uur per dag. Dat is wel zo'n beetje de max aan gametijd.

Maar toch, dat uur breekt een dag of middag wel. In plaats van dat je op woensdagmiddag na de lunch iets doet, dan mag gamen, dan weer iets anders doet, is het nu heel lang iets doen. En dat iets, dat is toch wel een uitdaging. 

Dat weet deze meneer ook. Hij voelt het aan zijn water. Dus worden er driftig andere plannen verzonnen. 

In de auto stroomt hij over van de ideeën.

We kunnen naar de gamehall in Geldrop. Oh nee, gamestraf.

We kunnen gaan lasergamen, in Eindhoven in de stad, of bij Taurus in Velden.

We kunnen gaan trampolinespringen in Deurne.

We kunnen naar Monkeytown of Kids Plaza.

We kunnen naar de bioscoop.

We kunnen, we kunnen, we kunnen... Ik weet niet of jullie een gemene deler zien, maar ik merk in ieder geval een trend in al zijn ideeën.

"We kunnen iets gaan doen waar de entree en benzine flink wat geld voor kost, omdat jij niet mag gamen?"

Meteen houdt hij z'n mond. Ik sla de spijker schijnbaar op zijn kop. Hij denkt na, je hoort zijn hersens bijna kraken. 

"Maar dan kunnen zus en mama ook mee, dat vinden zij toch ook leuk?"

Dat het daar niet om gaat, gaat hij even aan voorbij. 

Ik leg hem uit dat ik het heel leuk vind om samen dingen met hem te doen. Maar dat ik dat soort dingen wil plannen. Van tevoren goedkopere kaartjes wil scoren op SocialDeal. En dat ik van hem dan een bijdrage verwacht, vooral als het iets is wat speciaal voor hem gedaan wordt (en al helemaal als dat is omdat hij door een verdiende straf niet mag gamen). 

En ik leg hem uit dat ik ook met alle liefde en plezier met hem naar de voetbalkooi ga bij ons achter. Of het bos een paar honderd meter verderop voor een lange wandeling. Of samen met hem boodschappen wil doen om samen te koken. Maar dat hij degene is die dan na 5 minuten vraagt "ik begin moe te worden, zullen we weer naar huis gaan" of "ik heb de kip gesneden, maak jij het verder af". 

Inmiddels is de straf voorbij. Hij komt vandaag niet, want er zijn minilessen op de middelbare school waar hij heen wil. Aankomend weekend komt hij ook niet, want zijn broer zit thuis met een positieve coronatest. 

Maar als hij volgende week woensdag weer bij me in de auto stapt, weet ik al precies waar het gesprek over gaat.

"Ik heb zo'n zin om te gamen vanmiddag! Wist je dat..."