Verhuizen May 4, 2022

Vorige week was het weer eens zo ver. Een discussie met de puber. 

Niet over iets heel raars hoor. Over het uitruimen van de vaatwasser. En dat hij daarna wel een uurtje kon gamen. 

Zijn reactie sprak boekdelen. Rollen met z'n ogen. Zo van "heb je hem weer met z'n 'een uurtje'."

Het is niet alsof hij niet al 2 uur in z'n nest op zijn iPad had liggen gamen die ochtend.

Dan wordt er gezucht, gesteund en gekreund. 

"Zeg, ik weet wel dat je hier niet wil wonen, maar hou je nog even in wil je?"

Zijn ogen worden wijd en hij stribbelt tegen. "Jawel hoor," zegt hij snel. Té snel. 

Daar lijkt het namelijk niet op. Maar ik snap dat ook wel. Kijk, wij zijn op zich best... streng wil ik niet zeggen, maar we hebben gewoon regels.

Er wordt hier doordeweeks niet gegamed. Woensdag en het weekend zijn daar prima dagen voor. En dan een uurtje, misschien anderhalf. Dan wat anders. Even de ogen rust geven, frisse neus halen. Gewoon, zorgen voor jezelf. 's Avonds nog een film kijken of nog even gamen, prima.

Maar als je dan zo verslaafd bent aan schermpjes zoals deze 13-jarige jongeman dat is, en als je dan een papa hebt waar er geen regels gelden... Tja, dan is die keuze snel gemaakt.

Die papa maakte laatst een grappige opmerking. Hij had het met mijn vrouw over puberen en uitslapen. 

"Ik ben benieuwd wanneer die van ons dat ook gaat doen."

Uhm... pardon? Hebben we het over hetzelfde kind? Die jongen ligt tot 11 uur in z'n nest als hij de kans krijgt. 

Nee, bij papa niet. Als hij om half 7 wakker wordt, gaat hij zelf naar beneden, maakt hij zichzelf ontbijt en kruipt hij onder een dekentje op de bank. Met de PlayStation op de TV en YouTube op z'n telefoon aan. 

Lunchen doen ze samen voor de TV met een Netflix serie. Avondeten ook. En dan gaat hij om 23 uur eens een keer naar bed. 

Ja, zo tik je de 12 uur YouTube op een dag wel aan ja... 

Maar goed, als je dan het een met het ander vergelijkt, dan kan ik me voorstellen dat (in de ogen van een puber) er een duidelijke winnaar is. En dat wij dat dus niet zijn.

Ik heb het er gisteravond nog met mijn vrouw over. Dat ze het jammer vindt dat hij er zo in staat. Dat ze bang is dat hij, als hij straks 15 of 16 is, zelf besluit zijn biezen te pakken en bij papa te gaan wonen. En dat papa hem dan nog steeds geen strobreed in de weg legt.

Ik deel die angst. Maar stel daarbij direct de vraag of die angst reden is om alle normen en waarden waar we voor staan dan maar te laten varen. 

We hebben die regels niet om hem te pesten. We hebben die regels gemaakt om hem een fatsoenlijke basis te geven. Omdat een hele dag naar een scherm staren niet goed voor je ogen is. Omdat je frisse lucht nodig hebt om gezond te zijn. Omdat je moet socializen met vrienden, ook zonder scherm. 

Wij zijn ook maar mensen. Er is geen enkele ouder die weet waar die mee bezig is, toch? Ik bedoel, je kunt eigenlijk alleen maar terugkijken en denken mwah, ik heb dit best aardig gedaan of oeh, dit had ik misschien beter anders aan kunnen pakken. Je laat je leiden door je eigen ouders, de normen en waarden die je hebt meegekregen. Door adviezen van andere ouders op het schoolplein, door de professionals bij de GGD of het consultatiebureau en soms zelfs door bloggers, vloggers en TikTokkers als die wat nuttigs lijken te zeggen.

Als je dan als ouders zijnde op een lijn zit, heb je al veel gewonnen. Maar als je dan over bepaalde onderwerpen die je zo belangrijk vindt, zo veel verschilt met de andere ouder... Dan krijg je een heel oneerlijk speelveld.

Maar dan kom je weer bij diezelfde vraag uit. Ga je dan afwijken van je eigen normen en waarden, je regels laten varen om maar dichterbij te komen bij die "coole status" die de andere ouder heeft?

Heel simpel: nee. Omdat ik niet op die manier mijn kind wil "omkopen". Maar ook niet omdat er hier nog twee andere kinderen rondlopen, die dan een heel verkeerd voorbeeld krijgen. 

Dus ja, je mag hier best een middagje gamen in de vakantie. Maar nee, dat gaan we niet iedere dag doen. 

Zoals vandaag bijvoorbeeld. Hij is 3 keer buiten geweest. Op de fiets gestapt en de halve stad door gefietst. Alle drie de keren om iets voor zijn moeder te regelen. Vrijwillig zelfs, zonder enige vorm van vraag, aansturing of omkoping. 

Dus tja, ergens is zijn mama toch ook echt wel cool. 

Laat die koffers nog maar even op zolder staan, die verhuizing zal nog wel even op zich laten wachten...