Nachtbraker Jun 1, 2022

We hebben hier twee soorten mensen in huis. 

Aan de ene kant heb je de soort die zichzelf vaak als doel stelt om op tijd naar bed te gaan. Vaak gebeurt dat niet en moppert vervolgens 's ochtends eerst tegen de wekker en vervolgens tegen elkaar. "We zouden toch..."

Ja, zouden. 😒

Aan de andere kant heb je de soort die je 's avonds (redelijk) op tijd naar bed stuurt. Vervolgens zichzelf 3 uur wakker houdt met van alles en nog wat. En 's ochtends onder het dekbed ligt of aan de ontbijttafel zit te kermen dat ze zo moe zijn.

Goh, echt? 

Oh, en dan heb je nog een derde soort. Die 's avonds zo laat als ze zelf wil naar bed gaan en 's morgens fluitend naast z'n bed staan.

Hoe dan...

Ik behoorde altijd tot die derde soort. Kon tot 4 uur 's nachts zitten programmeren en dan om 9 uur toch nog fris en fruitig op mijn werk verschijnen. Heerlijk vond ik dat.

Maar ergens in de afgelopen jaren is daar verandering in gekomen. Ben ik meer van de eerste groep dan de derde. Kan ik nog steeds wel tot 4 uur 's nachts programmeren (ik blijf het leuk vinden), maar lig ik wel tot halverwege de lunch in m'n nest. 

Iets met ouder worden ofzo. 

Dochterlief valt de laatste week stevig in de tweede categorie. Die kunnen we nog voor het achtuurjournaal in bed stoppen en dan is ze nog steeds wakker als de late editie van Hart van Nederland begint (en wij naar bed gaan). 

Prima als je vakantie hebt. Ik vind het helemaal niet erg om pas na 9 uur wakker te worden van kleine voetjes op de trap. Maar als ik je de volgende ochtend om 7 uur wakker moet komen maken, wordt dat toch een ander verhaal. 

Ik maak duidelijke afspraken met haar. Morgenvroeg kom ik haar om 7 uur wakker maken. Dan mag ze een kwartiertje rustig wakker worden, voordat ik gordijnen begin open te maken en dekens wegtrek. Aankleden en dan pas naar beneden. Een verandering van het beneden wassen en aankleden dat we de afgelopen jaren al doen. En dat alles zonder boos te worden: ik niet, maar zij ook niet omdat ze moe is. Want dan had ze maar moeten gaan slapen.

Wonder boven wonder gaat dat goed. Zonder gemopper begeleid ik haar om twintig over zeven (oké, 5 minuten achter op schema) naar de badkamer. En om half acht zitten we, aangekleed en al, aan de ontbijtbar. 

Die avond wil ze graag dat ik haar voeten masseer. Ik leg uit dat dat niet kan. Dan moet je namelijk in bed blijven liggen (lavenderolievoetjes op de vloerbedekking is niet wenselijk) en dat kan ze niet. Maar als ze me laat zien dat ze wél in bed kan blijven liggen, beloof ik haar de volgende avond te masseren. 

Als ik een tijd later langs haar kamer sluip op weg naar een kop thee, word ik naar binnen geroepen.

Ik heb haar al van alles horen doen in de afgelopen twee uur. Enthousiast zingen, geanimeerd vertellen, hardop lachen. Maar inderdaad, ze is niet van haar kamer geweest en ik zie zelfs geen sporen van dat ze uit bed zou zijn geweest. Netjes hoor.

"Ik ben de hele avond al in bed, wil je alsjeblieft mijn voeten masseren? Anders kan ik niet slapen. "

Ik vertel haar dat ze goed haar best heeft gedaan en ga overstag. Terwijl ik haar voeten met lavendelolie masseer, zie ik haar ontspannen.

En eer dat ik het flesje olie terug op mijn nachtkastje heb staan en mijn weg naar beneden vervolg, is het stil. Waar haar kamer tot nu nog meegedongen heeft naar feesttent van de week, hoor ik nu alleen nog maar een rustige ademhaling van om de deur komen. 

Een ding is zeker: morgen masseer ik die voeten gewoon zodra ze naar bed gaat. Fingers crossed dat het dan hetzelfde effect heeft... 🤞